ابو الاديان بصري مي گويد:
من خادم امام حسن عسکري (عليه السلام) بودم. و نامه هاي حضرت (عليه السلام) را به شهرهاي مختلف مي رساندم. روزي به خدمت ايشان مشرّف شدم.

حضرت (عليه السلام) وقتي مرا ديد، نامه هايي را بيرون آورده و فرمود: اين ها را به مدائن ببر! پانزده روز در راه خواهي بود. وقتي بازگشتي، صداي ناله و ضجّه از خانه من مي شنوي و مي بيني که مرا غسل مي دهند.
عرض کردم: آقا جان! وقتي چنين شد جانشين شما که خواهد بود؟
ـ آن که جواب نامه ها را از تو بخواهد.
ـ علامت ديگر؟
ـ آن که بر من نماز گزارد.
ـ نشان بعدي؟
ـ آن که از محتواي کيسه خبر دهد؟
آن گاه هيبت امام (عليه السلام) مانع از آن شد که بپرسم کدام کيسه؟ و در کيسه چيست؟
با نامه ها از نزد امام (عليه السلام) خارج شدم و به مدائن رفته و جواب نامه ها را گرفتم. درست پانزده روز بعد به سامرا بازگشتم، و همان طور که امام (عليه السلام) فرموده بود، صداي ضجّه و ناله از خانه امام (عليه السلام) به گوش مي رسيد.
جعفر [کذّاب] برادر امام (عليه السلام) را ديدم که جلوي در خانه ايستاده و شيعيان اطراف او را گرفته و به او تسليت و تهنيت مي گفتند. با خود گفتم: اگر او امام باشد، امامت از بين خواهد رفت. زيرا او را مي شناختم که شراب مي خورد و در قصر قمار بازي مي کرد و طنبور مي نواخت! با اين حال من نيز نزديک شده و تسليت و تهنيت گفتم. اما او چيزي درباره نامه ها از من نپرسيد. آن گاه عقيد، خادم امام حسن عسکري (عليه السلام) خارج شد و گفت: آقا جان! برادرتان را کفن کرده اند، برخيزيد و بر او نماز بگزاريد.
جعفر با گروه شيعيان که پيشاپيش آن ها عثمان بن سعيد و حسن بن علي ـ که به دست معتصم کشته شد و معروف به سلمه بود ـ وارد شدند. وقتي وارد اتاق شديم، ديديم امام حسن عسکري (عليه السلام) در کفن پيچيده شده است. برادرش جعفر [کذاب] برخاست تا بر او نماز بخواند. اما همين که مي خواست تکبير بگويد، پسر بچه گندم گوني که موهاي پيچيده داشت و ميان دندانهايش باز بود، آمد و رداي جعفر را کشيد و گفت: کنار برو! اي عمو! من از تو به گزاردن نماز بر پدرم سزاوارترم.
جعفر در حالي که رنگش پريده بود، کنار رفت، و آن طفل پيش آمد و بر امام حسن عسکري (عليه السلام) نماز خواند، پس از نماز، امام (عليه السلام) را کنار قبر پدرش امام هادي (عليه السلام) دفن نمود.
آن گاه آن آقا زاده نازنين رو به من نمود و گفت: اي بصري! جواب نامه هايي را که به همراه داري، بده!
من همه را تحويل دادم و با خود گفتم: اين دو علامت، فقط سوّمين علامت که خبر از محتواي کيسه است مانده.
وقتي نزد جعفر رفتم ديدم که بر مرگ برادرش گريه مي کند. در اين حال «حاجز وشّاء» آمد و گفت: آن طفل که بود؟ بايد از او حجّتي مي خواستي.
جعفر گفت: به خدا قسم! او را اصلا نديده و نمي شناختم.
ما همان جا نشسته بوديم که گروهي از اهالي قم وارد شدند و گفتند: مي خواهيم امام حسن عسکري (عليه السلام) را ملاقات کنيم.
ما شهادت حضرت (عليه السلام) را به اطلاع آنها رسانديم. گفتند: جانشين او کيست؟ مردم جعفر را نشان دادند.
آن ها بر او سلام کرده و تسليت و تهنيت گفتند، سپس پرسيدند: ما به همراه خود نامه ها و اموالي داريم، بگو نامه ها از چه کساني است؟ و مقدار وجوهات چقدر مي باشد؟
با شنيدن اين سخن، جعفر با عصبانيت برخاست و در حالي که عبايش را مي تکاند، گفت: از ما مي خواهند که علم غيب بدانيم.
در اين لحظه، خادم امام حسن عسکري (عليه السلام) آمد و گفت: نامه هاي شما از فلان و فلاني است، و در کيسه هزار دينار وجود دارد که نقش ده دينار آن ساييده شده است.
آن ها نامه ها و اموال را به او دادند و گفتند: کسي که تو را براي دريافت نامه ها و اموال فرستاده است امام است.
بعد از اين رويداد، جعفر نزد خليفه رفت و قضيه را گزارش داد. خليفه دستور دستگيري همسر امام حسن عسکري (عليه السلام) را صادر کرد تا محلّ اختفاي فرزندش را افشا کند. امّا نرجس خاتون (عليها السلام) وجود او را کلاًّ انکار نموده و ادّعا نمود که هنوز باردار است.
خليفه نيز او را به «ابن ابي الشوارب» قاضي سپرد تا موضوع را تحقيق کند.
ولي در همان زمان «عبيدالله بن يحيي بن خاقان» به طور ناگهاني مُرد، گروهي در بصره شورش نموده و بر مأمورين خليفه تاختند ـ که بعدها رهبر آن ها به صاحب الزنج معروف شد ـ. خليفه و اطرافيان او سرگرم دفع خطر آنها شدند، و از مسأله امام زمان (عليه السلام) و تحقيق درباره نرجس خاتون (عليها السلام) غافل ماندند.

شهادت امام حسن عسکری(ع)،آغازامامت حضرت مهدی(عج)
حضرت ابو محمد حسن بن علی(ع) یازدهمین امام شیعیان در ربیع الاول 231 یا 232 هجری قمری دیده به جهان گشود. پدر ایشان امام هادی (ع) و مادر ارجمندشان سوسن یا حدیثه نام داشت.
مشهورترین القاب حضرت "نقی" و "زکی" و کنیه ایشان "ابومحمد" است.
از آن جا که پیشوای یازدهم به دستور خلیفه عباسی در سامرا و در محله عسکر سکونت اجباری داشتند "عسکری" نامیده می شدند.
مدت امامت ایشان 6 سال و عمر شریفشان 28 سال بود.
معتمد عباسی که همواره از محبوبیت و نفوذ معنوی امام در جامعه نگران بود و می دید توجه مردم به امام روز به روز بیشتر می شود و زندان و اختناق تاثیر معکوس دارد، سرانجام به همان شیوه مزورانه دیرینه متوسل شد و امام را پنهانی مسموم ساخت.
در میان دانشمندان شیعه مشهور است که حضرت مهدی(عج) به طور خصوصی بر جنازه ایشان نماز گزارد و ایشان را در خانه خود در کنار مرقد پدرش به خاک سپرد.
در همین روز پس از شهادت امام حسن عسکری (ع) حضرت مهدی (عج) عهده دار امامت شیعیان جهان شدند.
آن حضرت 5 ساله بودند که پدر بزرگوارشان به درجه شهادت نایل آمدند. امام حسن عسکری (ع) در طول امامت زمینه را برای حضور و معرفی امام بعد خود مهیا ساخته بودند و بدین ترتیب مردم از حضور امام مهدی (عج) آگاهی داشتند.
حضرت مهدی (عج) پس از شهادت پدر عهده دار امامت در سال 260 هجری شدند و به دلیل برخی مصالح روزگار و از جمله تلاش های پیگیر معتمد، خلیفه عباسی و معتضد برای دستگیری آن حضرت ایشان مدت کوتاهی بین سال های 260 هجری تا سال 329 هجری از میان مردم غایب شدند که این خود مقدمه برای غیبت کبری شد.
در دوران غیبت با برخی از یاران نزدیک خود به طور مستقیم در تماس بودند و از اوضاع و احوال شیعیان آگاهی می یافتند.
پس از اتمام غیبت صغری، غیبت کبری شروع شد.
آن حضرت در زمان و شرایط مساعد به اذن باری تعالی ظهور خواهند کرد و زمین را از عدل و داد پر خواهند نمود.
از اهداف آن حضرت که در قرآن کریم بر آن تاکید شده، تشکیل حکومت واحد جهانی الهی و برقرار عدل و داد در جهان است...
اللهم عجل لوليك الفرج

نوشتن دیدگاه