ببار ای ابر شب های مدینه!
گواهِ مــردم پردوز و کیـنه!
تو دیـدی مـادرم پهلو شکسـته
حسن گریه کنان یک سو نشسته
تو دیدی ننگ و نیرنگ زمانه
زده تیـشه بر آن تـازه جوانه
زهجران پدر، قامت شکسته
هلال نازکش درغم نشسـته
مگر بـدر و اُحُد بسـش نبـوده؟!
که دشمن ، یادگارش را ربوده؟!
بـنـازم مــادرم پهــلوشکـســته
که با آن سیلیاش ، گلگون نشسته
ببار ای ابـر شـب های مدیـنـه!
کمی خون گریه کن از درد سینه