نام ها و القاب امیرالمؤمنین امام علی (علیه السلام)

(زمان خواندن: 7 - 14 دقیقه)

ترکيب سه حرف ع ل ی، برسازنده نام نخستين امام شيعيان امیرالمؤمنین علی (علیه السلام)، در لغت صفت مشبهه از ماده علوّ، به معنای والايی است و در وجه وصفی اش، معنای «والا» را دارد؛ در روايات نيز به ملحوظ بودن اين معنا در وجه نامگذاری حضرت اشارت رفته است. نام علی، برای متمايز بودن از وجه وصفی آن، در عربی کلاسيک، هرگز الف و لام تزيين دريافت نمی کند و بدين سان، می توان تفاوت ميان تعابيری مانند عبد علی و عبدالعلی را در تسميه شيعيان دريافت؛ در حالی که نام نخست اشاره به بندگی امیرالمؤمنین امام علی (علیه السلام) دارد، نام دوم تصريح به بندگی خداوند متعال است و علی در آن به عنوان صفتی از صفات خداوند به کار رفته است. تناظر ميان نام آن حضرت با علی به عنوان يکی از اسماء الله، موجب شده است تا اين نام الهی، در برخی اذکار مانند «صدق الله العلي العظيم» در پايان قرائت قرآن، مورد توجه شيعيان باشد، در حالی که بازگشت آن به خداوند است و ربط مستقيمی به آن حضرت ندارد. در ادعيه شيعه، بين عالی به عنوان يکی ديگر از اسماء الهی، با نام آن حضرت نيز تناظری برقرار شده و در نمونه هايی مانند «يا عالي بحق علي» در دعای توسل بازتاب يافته است.
بر پايه روايات ولادت آن حضرت، مادر گرامی ايشان، نام وی را حيدر نهاد؛ اما ابوطالب ضمن مخالفت، نام علی را برگزيد؛ نامی که در نوع خود منحصر به فرد بوده و نمونه ای پيش از آن در منابع نيامده است (ابن شهرآشوب،۲/۳۰۳-۳۰۴). پس از اين نامگذاری، گزينش نام علی بر فرزندان ميان مردم حجاز رواج يافت (مثلا ياقوت، ۵/۲۲۸). با شکل گيری شخصيت آن حضرت در همان دوران کودکی و بروز برخی ويژگی های متفاوت شخصی، همخوانی خلق و خوی وی با نامِ برگزيده، اسباب آن را فراهم می نمود تا در نامبری وی، روايات فراوانی تبيين گردد. بر همين اساس اين علوّ و والايی را در اسلام، دانش، سخا، پارسايی، شجاعت، زهد، نسب، خاندان، و جز آن بيان داشته اند (ابن بابويه، معانی الاخبار، ۶۲). به رغم آن که اين امام بزرگوار از زمان پيامبر(صلی الله علیه و آله) با اسامی و القاب گوناگونی نامور گشت، اما هرگز نام «علی» تحت الشعاع نامی ديگر واقع نگشت.

نخستين امام شيعيان افزون بر ناموری به «علی»، به فراخور موضوعات مختلف و جايگاه اجتماعی، به نام ها و القابی اشتهار يافته است. اين سخن تا بدانجاست که آن امام، در روايتی نام خويش نزد اقوام، کسان و پيروان اديان مختلف به تفصيل آورده است. بر اين پايه نام ايشان نزد مادر گرامی اش: حيدر؛ نزد ابوطالب: ظهير؛ نزد اعراب: علی؛ در ميان هنديان: کبکر؛ نزد روميان: بطريسا؛ در ميان فارس: جبتر؛ نزد ترکان: بثير؛ نزد زنگيان: حيتر؛ نزد کَهَنه: بويي؛ نزد ارامنه: فريق؛ در حبشه: بثريک؛ در انجيل: ايليا؛ در تورات: بریء؛ و در زبور: أری آمده است(ابن بابويه، همان، ۶۰؛ حويزی، ۵/۵۹۹). به رغم اين که در بادی امر اين نام های ياد شده در روايت به نظر شگفت می آيد، اما به نظر می رسد به تفکيک جای تأمل و بررسی دارند چنانکه پاکتچی بر آن است که واژه دارای معنای باتير به معنای قهرمان (بهادر) می تواند جايگزينی دقيق برای بثير باشد (دبا، ۸/۴۹۶). فارغ از روايت ياد شده به نظر می رسد در رويکردی گونه شناختی می توان نام ها و القاب آمده در روايات برای امیرالمؤمنین امام علی (علیه السلام) را در چند بخش تفکيک نمود.
در رابطه با پيامبر (صلی الله علیه و آله) و اهل بيت (علیه السلام): در انبوهی از روايات به نوع و رابطه محمد (صلی الله علیه و آله) با امیرالمؤمنین امام علی (علیه السلام) اشارات صريحی شده و در آنها نگاه خاص پيامبر به آن حضرت نمايان گشته است. يادکرد نبی اکرم (صلی الله علیه و آله) از داماد خويش به عنوان «اخي وصدّيق الاکبر»، برادر و دوست از مهم ترين نمونه ها در تبيين رابطه ويژه ايشان است. اين سخن تا آنجاست که بر پايه همين اشارت نبوی، در روايات با سخنگويی از صديقون ۳گانه، امیرالمؤمنین امام علی (علیه السلام) را در کنار مؤمن آل فرعون و حبيب نجار جای داده اند(دمشقی، ۱/۲۹؛ سيوطی، ۲/۱۱۵؛ متقی هندی، ۱۱/۶۰۱). ارزشمندی اين يادکرد در چنان پايه ای است که حضرت علی (علیه السلام) خود نيز گاه در بيان وصفی از خويش، به اين لفظ صديق اشارتی داشته است (دمشقی، ۱/۳۲؛ ابن قتيبه، ۱۱۹).

همچنين پيامبر (صلی الله علیه و آله) آن حضرت را فاروق ناميد که فارق بين حق و باطل است. بدين ترتيب رسول گرامی با يادکرد صديق و فاروق از سويی به نوع رابطه خود با امیرالمؤمنین امام علی (علیه السلام) اشاره نموده و از سوی ديگر جايگاه امام را به مصداق تدوين نموده است. بجز اين موارد، با التفات به رخداد غدير خم، عملاً لقب «وصی» و نيز «ولی» برای آن امام مفهومی تاريخی يافت (نسايی، ۹۸). بر همين راستا حديث منزلت شايان ذکر است که در آن پيامبر اسلام(صلی الله علیه و آله)، آن امام را در جايگاه هارون برای حضرت موسی(علیه السلام) مثل زده و بدان شبيه دانسته است (ابن ابی الحديد، ۹/۲۷؛ کوفی، ۱/۴۹۹بب؛ شاذان بن جبرئيل، ۷۴بب). اين تشبيه حتی سبب شده تا گاه فرزند آن بزرگوار، امام حسن(علیه السلام) را نيز ابن هارون نامند (ابن بابويه، همان، ۵۷). ارتباط صميمانه اين دو بزرگوار و لطف نبوی به آن امام، گاه در کنيه وری امام بروز يافته است. چنان که بر پايه روايات، باری پيامبر، امام را در حالتی خوابيده بر خاک و خاک آلود مشاهده نمود و با تکاندن خاک از کتف آن امام، او را ابوتراب برخواند (زيد بن علی، ۲۳۱-۲۳۲؛ مسلم، ۴/۱۸۷۴؛ بخاری، ۱/۱۶۹؛ بيهقی، ۲/۴۴۶؛ ابن بابويه، علل الشرايع، ۱/۱۵۵بب؛ شوکانی، ۲/۱۷۱). اين روايات سبب برسازی مجموعه ای از انديشه های مختلف گشته است چنان که در تفسيرگونه ای از جمله يَا لَيْتَنِي كُنتُ تُرَاباً در آيه ۴۰ سوره نبآ (شم ۷۸)، گرايش به شيعه و از اصحاب امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) بودن، مورد التفات قرار داده شده است (ابن بابويه، همان، ۱/۱۵۷). فارغ از آنچه پيرامون حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) بيان شد، امیرالمؤمنین امام علی (علیه السلام) به واسطه فرزندان بزرگوارش، به ابوالحسن و گاه نيز ابوالحسين مکنا گشته است. از سوی ديگر با توجه به رواياتی که در آنها، حسنين، به عنوان ريحانه های بهشتی ياد شده اند (محب الدين طبری، ۵۶)، پدر بزرگوارشان نيز بر همين اساس، ابوالريحانتين خوانده شده است (القاب الرسول...، ۳۲؛ فتال، ۱۵۲؛ ابن بطريق، ۳۰۶،۳۰۸). امیرالمؤمنین امام علی(علیه السلام) به عنوان يکی از اهل بيت (علیهم السلام) و از مصاديق حديث کسا، به خامس اهل عبا نيز شهرت دارد (شاذان بن جبرئيل، ۷۸). از موارد قابل ذکر در باره نام ها و القاب امیرالمؤمنین امام علی (علیه السلام) يادکرد وی به عنوان حجة الله و ولی الله است که بازتاب آن را می توان در قرائت اذان نزد شيعيان مشاهده نمود. ذکر «أشهد أن علياً ولي الله» و «أشهد أن علياً حجة الله» پس از شهادت به پيامبری رسول خدا در اذان بر همين پايه است.
در رابطه با مسلمانان به طور عام و شيعيان به طور خاص. جايگاه اجتماعی علی بن ابی طالب (علیه السلام)، هم به عنوان سومين خليفه مسلمين و هم به دليل امامت شيعيان، در بردارنده شاخصه هايی است که آن را ويژگي خاصی بخشيده است. در اين ميدان، استفاده خاص از لقب کرم الله وجه پس از يادکرد نام علی بن ابی طالب که تنها نمونه در ميان خلفای چهارگانه است، نشان از همين جايگاه دارد (نک مناوی، ۵/۴۴۰؛ آمدی، ۲/۵۲). در ادامه همين انديشه است که در منابع به القابی ويژه از آن حضرت برمی خوريم. بر پايه روايات و احاديثی نبوی نخستين بار لقب اميرالمؤمنين برای امیرالمؤمنین امام علی (علیه السلام) توسط پيامبر اکرم به کار رفته است (ابن مردويه، ۵۶). اين در حالی است که حتی در برخی روايات تصريح شده است که پيامبر (صلی الله علیه و آله)، خواندن امیرالمؤمنین امام علی (علیه السلام) به اميرالمؤمنين را امر می نموده است. بر اساس همين امر نبوی، باری ابوبکر و عمر در ديدار با امیرالمؤمنین امام علی (علیه السلام)، وی را اميرالمؤمنين خطاب کرده و سبب را امر پيامبر ياد کرده اند (همان جا). گفتنی است درباره خطاب و به کارگيری لقب اميرالمؤمنين برای خلفای چهارگانه ميان پيروان مذاهب عامه و شيعيان برخی تفاوت نظرها موجود است اما اين لقب علوی نزد شيعيان از چنان پايگاهی برخوردار است که در بسياری موارد استفاده مطلق از آن، جايگزينی برای نام علی (علیه السلام) است (ابن بابويه، فقه الرضا، ۲۱، ۲۳،جم، المقنع، ۱۱، ۱۵،جم؛ شيخ مفيد، ۴۱، ۷۸،جم). روايات بسياری در اين باره وجوددارد که به ناموری حضرت علی به اين لقب در زمان پيامبر (صلی الله علیه و آله) تصريح دارد (مجلسی، ۳۷/۳۳۱بب؛ محقق، ۱۶).

تخفيف يافته اين لقب به صورت امير، به عنوان يکی از اسامی بسيار رايج در ميان شيعيان به ويژه ايرانيان است که از بسامد بالايی هم برخوردار است. همچنين اميرالمؤمنين و نيز ترکيب هايی ساخته شده با پيشوند امير، در اشعار فارسی کاربرد فراوان دارد (مثلاً طالشی، ۲۱-۲۲). به نظر می رسد بر پايه نوع رويکرد ايرانيان به موضوع خلافت و نمود آن در قالب حکومتداری در انديشه ايرانی، لفظ امير به شاه بدل گشت و ساختن ترکيب هايی مانند شاه عرب، شاه مردان، شاه نجف، شاه ولايت و بسياری نمونه های ديگر رواج عام يافت. نشانه هايی از گسترش جغرافيايی اين تفکر را در شبه قاره هند خاصه در اشعار شاعران قابل پيگيری است (رادفر، سراسر کتاب)؛ چنان که حتی در برخی قوالی های پاکستان (موسيقی سنتی مذهبی) نيز اين نام ها بازتاب يافته است. برخی از اين نمونه ها مانند شاهنشاه عرب، قدمت بيشتری دارد (ابونعيم، ۲/۱۸۳؛ ابن شهرآشوب، ۲/۳۰۷، قندوزی، ۳/۳۵۰؛ برای نمونه اشعار نک طالشی، ۵۲-۵۷؛ مشفق کاشانی، سراسر کتاب؛ حيدری، سراسر کتاب).

در روايتی پيامبر (صلی الله علیه و آله) امام را به صورت يعسوب المؤمنين خطاب نموده است (ابن مغازلی، ۶۵؛ ابن طاووس، ۱۲۱بب؛ طبرسی، ۲/۳۶). اين واژه که در لغت به معنای زنبور نر است در استعاره نبوی به مفهوم رهبری امام به کار رفته است (ابن همام اسکافی، ۴۸؛ ابن رستم طبری، ۲۶۹). آشکارا می توان استفاده از اين لقب را با قرار دادن در کنار رخداد غدير و خواندن وارث خويش به معنای آن دانست که حضرت رسول، آن بزرگوار را در جايگاه رهبری جامعه مسلمين می ديده است. از ديگر القاب ياد شده برای امیرالمؤمنین امام علی (علیه السلام)، امام المتقين است که اشارتی ظريف به پاي بندی امام به دين دارد (ابن مردويه،۵۸؛ القاب الرسول، ۲۶؛ قمی، ۳۰؛ مشهدی، ۲۰۳بب). استفاده از اين لقب چندان نزد ايرانيان اشتهار دارد که گاه به کار گيری مطلقِ لفظ مولای متقيان کنايه از امیرالمؤمنین امام علی (علیه السلام) دارد. از اسامی مشهور امام همانی است که توسط مادر بزرگوار او انتخاب شده است. حيدر که گاه به سبب جنگاوری حضرت به صورت ترکيب حيدرکرار در منابع تکرار شده از آن دسته نام هايی است که خود امام نيز در مواضعی بدان افتخار ورزيده و خود را بدان خوانده اند. در روايت است که در جنگ خيبر يکی از رجزهای علوی يادکرد همين نام بوده است (ابن عابدين، ۱/۱۰،۹۹؛ ابن بابويه، الخصال، ۵۶۱؛ شوکانی، ۸/۸۶؛ حائری، ۲/۲۹۱). افزون بر نام حيدر به معنای شير، نام هايی مانند اسد و ضرغام هم برای آن حضرت کاربردی با بسامد بالا دارد. برهمين اساس است که گزينش اين نام ها برای فرزندان، در ميان شيعيان از آن رو که يادآور شخصيت شيرسان امام است، کاربرد فراوان دارد. اسدالله و فارسی شده آن به صورت شيرخدا و نيز نام حيدر در اشعار فارسی هم دارای نمونه است (طالشی، ۳۳-۳۴،۶۱-۶۲؛ نيز آقابزرگ، ۱۴/۱۹۷). از مهم ترين نمودهای هنری انديشه شيرسانی امام، در نگاره هايی از آن حضرت و مخصوصاً در نقاشی های قهوه خانه ای بازتاب دارد که در غالب آنها حضور شيری در کنار وی نشان از شجاعت او دارد (نک: بخش امیرالمؤمنین امام علی در هنر اسلامی). گفتنی است جنگاوری آن حضرت افزون بر آن که در نام های حيدر و اسد و ضرغام جلوه می کند، در نمونه هايی ترکيبی مانند قاتل المشرکين و سيف الله المسلول نيز نمود يافته است (شاذان بن جبرئيل، ۷۸).

در انديشه رستاخيزی. فارغ از نام ها و القابی که برای امیرالمؤمنین امام علی (علیه السلام) در منابع ذکر شده، صفات ويژه ای در قالب ترکيبی نامواره درمنابع بازتاب يافته است که غالباً در بردارنده مفاهيم پسينی برای جايگاه آن امام دارد. پرچمدار روز قيامت (حامل لواء اليوم القيامة)، قسيم الجنة و النار که به نوعی اشاره به لقب فاروق نيز دارد، حامل مفاتيح الجنة، ساقی کوثر، عروة الوثقی و نيز صاحب حوض و شفاعت از ديگر نامواره های ترکيبی برای آن حضرت است (القاب الرسول، ۳۴-۳۵؛ ابن شهرآشوب، ۱/۳۴۴؛ قمی، ۳۰؛ قندوزی، ۳/۲۰۷-۲۰۸). بجز نام ها و القاب ياد شده، انبوهی از اين دست ترکيب ها در قالب زيارت نامه نمود يافته است (مثلا شهيد اول، ۱۱۰بب؛ ابن براج، ۱/۲۸۴-۲۸۵؛ مشهدی، ۲۰۳بب).

مآخذ : آقا بزرگ‌، الذريعة؛ آمدی، علی‌، الاحکام‌، به‌ کوشش‌ عبدالرزاق عفيفی، دمشق، ۱۴۰۲ق؛ ابن ابی ‌الحديد، عبدالحميد، شرح‌ نهج‌ البلاغة، به‌ کوشش‌ محمد ابو الفضل‌ ابراهيم‌، قاهره‌، ۱۳۷۹ق‌/۱۹۵۹م‌؛ ابن بابويه‌، محمد، الخصال‌، به‌ کوشش‌ علی‌اکبر غفاری، قم‌، ۱۳۶۲ش؛ همو، علل‌ الشرايع‌، نجف‌، ۱۳۸۵ق‌/۱۹۶۶م‌؛ همو، معانی‌ الاخبار، به‌ کوشش‌ علی‌اکبر غفاری، قم‌، ۱۳۶۱ش‌؛ همو، المقنع، قم، ۱۴۱۵ق؛ ابن براج‌، عبدالعزيز، المهذب‌، به کوشش جعفر سبحانی، قم‌، ۱۴۰۶ق‌؛ ابن بطريق، يحيی، العمدة (عمدة عيون صحاح الاخبار)، قم، ۱۴۰۷ق؛ ابن‏رستم‏ طبری، محمد، المسترشد، به کوشش احمد محمودی، تهران، مؤسسه کوشانپور؛ ابن شهرآشوب‌، محمد، مناقب‌ آل‌ ابی ‌طالب‌، نجف، ۱۳۷۶ق؛ ابن طاووس‌، علی، اليقين‌، به کوشش انصاری، قم، ۱۴۱۳ق؛ ابن قتيبه‌، عبدالله، المعارف‌، به‌ کوشش‌ ثروت‌ عکاشه‌، قاهره‌، ۱۹۶۰م‌؛ ابن مردويه، احمد، مناقب علی بن ابی طالب، به کوشش عبدالرزاق محمدحسين حرزالدين، قم، ۱۳۸۲ش؛ ابن مغازلی‌، علی‌، مناقب‌ علی‌ بن‌ ابی ‌طالب‌ (علیه السلام)، به‌ کوشش‌ محمد باقر بهبودی، تهران‌، ۱۳۹۴ق‌؛ ابن همام اسکافی، محمد، التمحيص، قم، مدرسة الامام المهدی(علیه السلام)؛ ابو نعيم‌ اصفهانی‌، احمد، ذکر اخبار اصبهان‌، به‌ کوشش‌ ددرينگ‌، ليدن‌، ۱۹۳۴م‌؛ «القاب الرسول (صلی الله علیه و آله) و عترته»، از مؤلف ناشناس، ضمن مجموعة نفيسة، قم، ۱۴۰۶ق؛ بخاری، محمد، الصحيح، به کوشش مصطفی ديب البغا، بيروت، ۱۴۰۷ق/۱۹۸۷م؛ بيهقی، احمد، السنن الکبری، به کوشش محمد عبدالقادر عطا، مکه، ۱۴۱۴ق/ ۱۹۹۴م؛ حائری، محمدمهدی، شجرة طوبی، نجف، ۱۳۸۵ق؛ حويزی، عبدعلی، تفسير نور الثقلين، قم، ۱۴۱۵ق؛ حيدری، غلامرضا، گذری بر مناجات و تحميديه و مناقب ائمه اطهار...، قزوين، ۱۳۸۱ش؛ دمشقی، محمد، جواهر المطالب فی مناقب الامیرالمؤمنین امام علی بن ابی طالب، به کوشش محمد باقر محمودی، قم، ۱۴۱۵ق؛ رادفر، ابوالقاسم، مناقب علوی در آيينه شعر پارسی گويان شبه قاره، تهران، ۱۳۸۱ش؛ سيوطی، الجامع‏ الصغير، قاهره، ۱۳۷۳ق‏/۱۹۵۴م‏؛ شاذان بن جبرئيل قمی، الروضة فی فضائل امير المؤمنين، به کوشش علی شکرچی، قم، ۱۴۲۳ق؛ شوکانی، محمد، نيل الاوطار، بيروت، ۱۹۷۳م؛ شهيد اول، المزار، به کوشش محمدباقر موحدی ابطحی، قم، ۱۴۱۰ق؛ طالشی، يدالله، تجلی اوصاف امیرالمؤمنین امام علی(علیه السلام) در ادب فارسی، تهران، ۱۳۸۲ش؛ طبرسی‌، احمد، الاحتجاج‌، به‌ کوشش‌ محمدباقر موسوی خرسان‌، نجف‌، ۱۳۸۶ق‌/ ۱۹۶۶م‌؛ فقه‌ الرضا (علیه السلام)، مشهد، ۱۴۰۶ق‌؛ قرآن کريم؛ قندوزی، سليمان، ينابيع المودة، به کوشش علی جمال اشرف حسينی، قم، ۱۴۱۶ق؛ کوفی، محمد، مناقب امير المؤمنين (علیه السلام)، به کوشش محمد باقر محمودی، قم، ۱۴۱۲ق؛ متقی هندی، سيد علی، کنز العمال‌، به کوشش بکری الحيانی و صفوة السقا، بيروت، ۱۴۰۹ق/۱۹۸۹م؛ مجلسی‌، محمد باقر، بحار الانوار، بيروت‌، ۱۴۰۳ق‌/۱۹۸۳م‌؛ محب الدين طبری، احمد، ذخائر العقبی، قاهره، ۱۳۵۶ق؛ قمی، محمد، عقد النضيد، به کوشش علی اوسط ناطقی و ديگران، قم، ۱۳۸۱ش؛ محقق، مهدی، «برخی از نامها و القاب حضرت علی (علیه السلام)»، کيهان فرهنگی، اردی بهشت ۱۳۶۶، شم ۳۸؛ مسلم‌ بن‌ حجاج‌، الصحيح‌، به‌ کوشش‌ محمد فؤاد عبدالباقی‌، قاهره‌، ۱۹۵۵م‌؛ مسند زيد بن‌ علی‌، به روايت ابو خالد واسطی، بيروت، دار مکتبة الحياة؛ مشفق کاشانی، آئينه آفتاب، تهران، ۱۳۶۹ش؛ مشهدی، محمد، المزار الکبير، به کوشش جواد قيومی، قم، ۱۴۱۹ق؛مفيد، محمد، «اجوبة المسائل‌ السروية»، عدة رسائل‌، قم‌، مکتبة المفيد؛ مناوی، محمد عبدالرؤوف، فيض القدير، به کوشش احمد عبدالسلام، بيروت، ۱۴۱۵ق/ ۱۹۹۴م؛ نسايی، احمد، خصائص امير المؤمنين (علیه السلام)، به کوشش محمد هادی امينی، تهران، مکتبة نينوی الحديثه؛ ياقوت‌ حموی، معجم الادباء، مصر، ۱۳۵۵-۱۳۵۷ق/ ۱۹۳۶- ۱۹۳۸م.

نویسنده : فرامرز حاج منوچهری

نوشتن دیدگاه

تصویر امنیتی
تصویر امنیتی جدید

مؤسسه جهانی سبطین علیهما السلام

loading...
اخبار مؤسسه
فروشگاه
درباره مؤسسه
کلام جاودان - اهل بیت علیهم السلام
آرشیو صوت - ادعیه و زیارات عقائد - تشیع

@sibtayn_fa





مطالب ارسالی به واتس اپ
loading...
آخرین
مولودی
ادعیه ماه رمضان
سخنرانی
تصویر

روزشمارتاریخ اسلام

1 رمضان

مرگ مروان بن حکم در اول رمضان سال ۶۵ هـ .ق. مروان در ۸۱ سالگی در شام به...


ادامه ...

4 رمضان

مرگ زیاد بن ابیه عامل معاویه در بصره در چهارم رمضان سال ۵۳ هـ .ق. زیاد در کوفه...


ادامه ...

6 رمضان

تحمیل ولایت عهدی به حضرت امام رضا علیه السلام توسط مأمون عباسی بعد از آنکه مأمون عباسی با...


ادامه ...

10 رمضان

١ ـ وفات حضرت خدیجه کبری (سلام الله علیها) همسر گرامی پیامبر(صلی الله علیه و آله و...


ادامه ...

12 رمضان

برقراری عقد اخوت بین مسلمانان توسط رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) هنگامی که...


ادامه ...

13 رمضان

مرگ حجاج بن یوسف ثقفی،‌ حاکم خونخوار بنی امیه در سیزدهم رمضان سال ۹۵ هـ .ق حاکم خونخوار...


ادامه ...

14 رمضان

شهادت مختار بن ابی عبیده ثقفی در چهاردهم رمضان سال ۶۷ هـ .ق مختار بن ابی عبیده ثقفی...


ادامه ...

15 رمضان

١ ـ ولادت با سعادت سبط اکبر، حضرت امام مجتبی(علیه السلام)٢ ـ حرکت حضرت مسلم بن عقیل...


ادامه ...

16 رمضان

ورود محمد بن ابی بکر به مصر در شانزدهم رمضان سال ۳۷ هـ .ق محمد بن ابی بکر...


ادامه ...

17 رمضان

١ ـ معراج پیامبر گرامی اسلام حضرت محمد بن عبدالله (صلی الله علیه و آله و سلم)٢...


ادامه ...

19 رمضان

ضربت خوردن امیرمؤمنان حضرت امام علی (علیه السلام) در محراب مسجد کوفه در نوزدهم ماه مبارک رمضان سال...


ادامه ...

20 رمضان

فتح مکه توسط سپاهیان اسلام در روز بیستم رمضان سال هشتم هـ .ق سپاهیان اسلام به فرماندهی رسول...


ادامه ...

21 رمضان

١ ـ شهادت مظلومانه امیرمؤمنان حضرت علی علیه السلام٢ ـ بیعت مردم با امام حسن مجتبی علیه...


ادامه ...

23 رمضان

نزول قرآن کریم در شب بیست و سوم رمضان کتاب آسمانی مسلمانان، قرآن مجید نازل گردید. برخی چنین...


ادامه ...

29 رمضان

وقوع غزوه حنین در بیست و نهم رمضان سال هشتم هـ .ق غزوه حنین به فرماندهی رسول گرامی...


ادامه ...

30 رمضان

درگذشت ناصر بالله عباسی در سی ام رمضان سال ۶۲۲ هـ .ق احمد بن مستضیء ناصر بالله درگذشت....


ادامه ...
0123456789101112131415

انتشارات مؤسسه جهانی سبطين عليهما السلام
  1. دستاوردهای مؤسسه
  2. سخنرانی
  3. مداحی
  4. کلیپ های تولیدی مؤسسه

سلام ، برای ارسال سؤال خود و یا صحبت با کارشناس سایت بر روی نام کارشناس کلیک و یا برای ارسال ایمیل به نشانی زیر کلیک کنید[email protected]

تماس با ما
Close and go back to page