فاضل گرامی سید نورالدین جزایری در کتاب خود خصایص الزینبیه چنین نقل می کند:
روزگاری امیرالمؤمنین (علیه السلام) در کوفه بود، زینب (سلام الله علیها) در خانه اش مجلسی داشت که برای زن ها قرآن تفسیر و معنی آن را آشکار می کرد. روزی کهیعص را تفسیر می نمود که ناگاه امیرالمؤمنین (علیه السلام) به خانه او آمد و فرمود: ای نور و روشنی دو چشمانم! شنیدم برای زن ها کهیعص را تفسیر می نمایی؟
زینب (سلام الله علیها) گفت: آری. امیرالمؤمنین (علیه السلام) فرمود: این رمز و نشانه ای است برای مصیبت و اندوهی که به شما عترت و فرزندان رسول خدا (صلی الله علیه و آله) روی می آورد. پس از آن مصایب و اندوه ها را شرح داد و آشکار ساخت. پس از آن زینب گریه کرد، گریه با صدا - صلوات الله علیها.(1)
**************************************
1) زینب کبری، ص 144.