شکی نیست که محبت به اهل بیت (علیه السلام) یکی از مسائل مهمی است که به آن زیاد سفارش شده و در قرآن به عنوان اجر و پاداش برای پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) یاد شده است چنانچه خداوند می فرمایند:
قل لا اسالکم علیه اجرا الا الموده فی القربی(1).
من هیچ پاداشی از شما به رسالتم درخواست نمی کنم جز دوست داشتن اهل بیتم.
و محبت به اهل بیت به عنوان نجات دهنده در روز قیامت مطرح شده و کسانی که به اهل بیت محبت قلبی داشته باشند از شفاعت آنها بهره مند خواهد شد.
مساله به این مهمی به عنوان وسیله و مقدمه برای توکل ذکر شده است. از جمله این روایت است.
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) می فرمایند:
من اراد التوکل علی الله فلیحب اهل بیتی و من اراد ان ینجو من عذاب القبر فلیجب اهل بیتی...(2).
کسی که اراده کرده بر خداوند توکل کند بایستی اهل بیتم را دوست داشته باشد و کسی که می خواهد از عذاب قبر نجات پیدا کند، اهل بیتم را دوست داشته باشد.
آنچه که مهم است و از این روایت به دست می آید، این است که توکل بدون محبت به اهل بیت معنا ندارد، کسی ادعا کند که من به خدا توکل کردم ولی در قلب خود به اهل بیت (علیه السلام) محبت نداشته باشد چنین توکلی به درد نخورده و معنا ندارد، برای اینکه آنها حجت خدا در روی زمین و واسطۀ فیض الهی هستند و امکان ندارد که انسان به حجت خدا محبت نداشته باشد و به خدا توکل کند.
نکتۀ دیگر این که، این روایت اهمیت توکل را هم بیان می کند، چون چیزی که مقدمۀ آن محبت به اهل بیت باشد کسانی که به عنوان ثقل اصغر در کنار ثقل اکبر و قرآن قرار گرفته اند و تمسک به آنها باعث نجات انسان از گمراهی و ضلالت است(3)، از اهمیت بسزایی برخوردار است و توکل در این روایت چنین جایگاهی دارد.
**************************************
1) شوری /23.
2) همان، ج 27، ص 116.
3) اشاره است به مضمون حدیث شریف ثقلین.