مرحوم آیت الله حاج سید احمد زنجانی در "الکلام یجر الکلام" می نویسد:
در كتاب «اصل الشيعه»، از ابوسعيد منصور بن حسين آبى، متوفّاى سال 422 در كتاب «نثر الدرر» نقل كرده كه احنف بن قيس گفت:
وارد شدم بر معاويه، براى من از گرم و سرد و شيرين و ترش، آن قدر آورد [که] من تعجّب كردم. بعد، يك قِسم از خوردنى آورد، من نشناختم.
پرسيدم: اين چيست؟
گفت: اين روده اردك است كه با مخ برّه، پر كرده و با روغن فندق، پخته و شكر زده‏ اند.
من گريه كردم.
معاويه گفت: چرا گريه كردى؟
گفتم: على (علیه السلام) را ياد كردم كه من در خدمتش بودم، وقت طعام و افطارش رسيد، مرا نگه داشت. ديدم براى او انبانى آوردند مهر زده.
عرض كردم: چه در داخل آن است؟
فرمود: سويق جو.
عرض كردم: ترسيدى از آن بردارند؟!
فرمود: نه، ترسيدم كه حسن يا حسين (علیهماالسلام)، روغنى يا زيتى بمالند.
عرض كردم: حرام است آن يا اميرالمؤمنين؟
فرمود: نه، و لكن بر پيشوايان حقّ لازم است كه خودشان را در عداد ضعفاء قرار دهند تا براى فقير، فقرش دشوار نباشد.
معاويه گفت: كسى را ياد كردى كه فضل او انكار نمى‏ شود.

نوشتن دیدگاه