خواهم سرود تو را، از مهربان! خواهم ستود تو را، ای بی‏کران!
چکامه‏ ای خواهم ساخت به بلندای روحت
به لطافت دل دریائی ‏ات برای تو
که سراپا شوق ایثاری هر چند زبان قلم
بزرگی‏ ات را در خور نیست بهترین!
از پنجره دلت می‏توان روشنای ستارگان را دید
آسمان از نگاهت شروع می‏شود دریا در صدایت به انتها می‏رسد
حرف‏ هایت پرنیانی آبی است به رنگ زندگی
به رنگ آرامشی همیشگی که زیر سایه لبخندت می‏نشیند
و لبخندت، هم‏ خانواده گل‏ های محمّدی است که مادرانه شمیم ایمان را در دلم می‏پراکند

مهنازالسادات حکیمیان