در حدیث است که دو برادر علاقه مندان علی بن ابیطالب علیه السلام به نامهای علاء یا ربیع و عاصم بن زیاد در بصره زندگی می کردند این دو برادر در توجه به دنیا و بی اعتنایی بدان راه افراط و تفریط راه پیموده بود علاء زندگی عریض و طویلی تهیه دیده بود و بیش از اندازه به دنیا توجه پیدا کرده بود عاصم به عکس وی به دنیا و مور مادی پشت پا زده بیشتر وقت خود را در عبادت صرف می کرد علاء در اثر تیری که در جنگ به پیشانیش خورده بود سالی یک بار چند روزی در خانه بستری می شد در یکی از این سالها علی علیه السلام به عیادتش آمد و چون زندگی عریض و طویل او را مشاهده کرد بدو فرمود ما کنت تصنع بسعة هذه الدار فی الدنیااما انت الیها فی الاخرة کنت احوج به این زندگی و خانه وسیع چه احتیاجی داری در صورتی که تو در آخرت بدان محتاج تری سپس به دنبال این جمله فرمود آری اگر منظور تو از این زندگی رسیدن به سعادت معنوی و آخرت باشد و بخواهی بوسیله اینها مهمان نوازی و پذیرائی از مهمان کنی و صله رحم به جا آوری و حقوق خدا را به محلهای تعیین شده اش برسانی حرفی نیست و با همین وسیله به سعادت آخرت نائل شده ای علاء در پاسخ آن حضرت بدون آنکه از وضع و هدف خودش چیزی بگوید عرض کرد یا امیرالمؤمنین اشکو الیک اخی عاصم ابن زیاد قال و ماله قال لبس العباء و تخلی من الدنیا ای امیرالمؤمنین من شکوه برادرم عاصم بن زیاد را به شما می کنم فرمود چه کرده عرض کرد عباء (جامه پشمینی) پوشیده و یک سره از دنیا دست کشیده حضرت فرمود او را به نزد من آورید و چون عاصم را به نزد آن حضرت آوردند بدو فرمود یا عدی نفسه لقد استهام بک الخبیث اما رحمت اهلک و ولدک الله احل لک الطیبات و هو یکره ان تأخذهاای دشمنک جان خود به افکار شیطانی دچار گشته ای چرا به زن و بچه خود ترحم نمی کنی تو گمان می کنی خداوند نعمتهای پاکیزه خود را بر تو حلال کرده و با این حال خوش ندارد تو از آنها استفاده کنی تو کوته فکرتر و کوچکتر از این هستی. عاصم که از سخن علی علیه السلام دچار شگفت شده بود عرض کرد یا امیرالمؤمنین هذا انت فی خشونة ملبسک و خشونة ما یملک... پس چرا خودت ای امیرالمؤمنین با لباس خشن و نان جوین زندگی می کنی حضرت علی علیه السلام در جوابش فرمود ویحک انی لست کانت ان الله فرض علی ائمة الحق ان یقدروا علی انفسهم بضعفة الناس کی لا یتبیع بالفقیر فقره وای بر تو من مثل تو نیستم خداوند بر زمامداران الهی و پیشوایان بحق واجب کرده که زندگی خود را با زندگی ضعفا و فقرا مردم اندازه گیری کنند (زندگی خود را با زندگی آنها تطبیق دهند) تا فقر و تهیدستی موجب ناراحتی و سرکشی آنها نگردد **کیفر گناه، ج 2، ص 184، به نقل بحار، ج 70، صفحات 118 و 121. ***.

نوشتن دیدگاه