«عن الارشاد عن المفضل بن عمر الجعفی قال: سمعت ابا عبد الله جعفر بن محمد (علیهما السلام) یقول: اذا اذن الله تعالی للقائم فی الخروج صعد المنبر فدعی الناس الی نفسه، و ناشدهم بالله، و دعاهم الی حقه، و ان یسیر فیهم بسنة رسول الله و یعمل فیهم بعمله، فیبعث الله جل جلاله جبرئیل (علیه السلام) حتی یأتیه فینزل علی الحطیم یقول: الی ای شیئی تدعوا فیخبره القائم فیقول جبرئیل: انا اول من یبایعک ابسط یدک فیمسح علی یده، و قد و افاه ثلثماه و بضعة عشر رجلا فیبایعونه، و یقیم به مکه حتی یتم اصحابه عشرة آلاف نفس ثم یسیر منها الی المدینه و روی فی کشف الاستار عن الفضل بن شاذان فی کتابه فی الغیبة بسنده عن میسر بن عبد العزیز النخعی عن ابی عبد الله مثله الا انه قال (و ان یسیر فیهم بسیرة رسول الله) و قال فی آخره (ثم یسیر بها الی المدینة)».
حدیث سی و دوم - از کتاب ارشاد مفضل بن عمر جعفی گوید: شنیدم حضرت امام صادق (علیه السلام) می فرمود: وقتی که خدای تعالی به قائم اذن خروج دهد، او بر منبر مکه بالا رود و مردم را به سوی خود بخواند و قسم دهد مردم را به خدای تعالی و به سوی حق دعوت نماید و سیر دهد آنان را به سیرت و سنت رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) و عمل نماید در مردم به عمل پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و خداوند بفرستد جبرئیل را تا این که نزول کند بر حطیم کعبه و می گوید: به سوی کدام چیز می خوانی تو؟ سپس قائم خبر دهد پس جبرئیل می گوید: من اول کسی ام که بیعت با تو دستت را دراز کن و مسح کند بر دست او تحقیقا سیصد و سیزده مرد حاضر شوند و بیعت نمایند و می ماند در مکه تا این که بقیه اصحابش که ده هزار نفراند حاضر شوند آن وقت رو به مدینه نهد و این حدیث را فضل بن شاذان در کشف الاستار از امام صادق نقل نموده و در کمال الدین و ینابیع الموده هم آمده.