هیچ کس، تو را نشکست
حتی پهلویت را!
نامِ زیبایت هست...
و من ـ امّا ـ هرچند شکستم، هنوز پهلویت هستم.
چرا بی‏ نشانت می‏خوانند شاعران؟! این‏ها ـ همه ـ نشانه ‏های توست، اما تو مثل این‏ها نیستی!
من شاعر نیستم. فقط می‏دانم نامت که می ‏آید، چشم‏ هایت شمعی در دلم می ‏افروزند و به داغت می‏سوزند.
هیچ‏کس، تو را نشکست. و دلم می‏گوید: «فاطمه، فاطمه است»!
منبع : مجله اشارات ، تیر 1386 ، شماره 98