با آمدنت، جهان سرشار شد از عطر سیب ‏های سرخ و آواز رودها. آن‏قدر بلند شد تا خاک، هراسناک شود از زنده بلعیدن دختران قبایل جاهلی عرب.
با آمدنت، آسیه ‏ها در تالارهای کافر مصر، بالیدند و پروانه شدند و مریم‏ ها، در آینه ‏ها تکثیر شدند و همه پیامبران، لبخند زدند و عشق سربلند شد.
روزی که به دنیا آمدی، ستاره‏ های آسمان تکثیر شدند و ماه، نورانی‏ تر شد و زمین، آسمانی ‏تر؛ عطر گل‏ های محمدی از شش جهت وزیدن گرفت و سفره ‏های برکت، با قدم دختران گسترده ‏تر شدند.
زمین به تو افتخار می‏کند و خاک، می ‏بالد، بیشتر از همه بهارهایی که آمده ‏اند و همه بهارهایی که در راهند.
از عطر دین‏ داری تو، خانه امامت، عطر و نسل تو، نورانی ‏تر از آفتاب شد.
ای مادر پدر! ای چراغ راهنمای شب‏های بی ‏ستاره زمینیان! خطبه‏ های شور افکنت، هنوز ستون‏ های مسجد کوفه را می‏لرزاند. عطر کلامت، در ذرات عالم جاری است؛ نفس‏های معطری که خواهان اسلام ناب محمدی صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم بود.

عباس محمدی