قرآن را بوسیدم، گلبرگ‏ های یاس، از لابه ‏لای ورق ‏ها فرو ریخت. یاس ‏ها چقدر شبیه تواند، فاطمه! ای گم‏گشته بقیع! کدام گم‏شده به تو پناه آورد و پیدایش نکردی؟!
ای بهشت گم‏شده پهلو شکسته، کدام شکسته! از تو التیام جست و مرهم نگذاشتی؟! تو، آن‏ سوی خودت بودی و همیشه بهترین را برای دیگران می‏خواستی و این است شیوه عشق، که از پدر به تو رسیده بود.
بانوی مهربانی و آیینه‏ ها، سلام!... اما چه زود وقت خداحافظی رسید.
رزیتا نعمتی