« حضرت باران »

حضرت باران! کویرهای تشنه را دریاب که ریشه‏هایشان خشکیده است. بیابان در بیابان عطش است که سایه می‏اندازد بر خاک.
صفحه‏های زمین، ترک برداشته‏اند. آرمان‏شهر عدالت را کِی خواهی ساخت؟
مدینه فاضله عشق را کِی به ارمغان خواهی آورد؟
دیو، به درهای بسته می‏کوبد؛ به پنجره‏های چوبی؛ به شهر، هجوم آورده است. فرشته‏ها را پرانده‏اند از این دیار.
پرهای ریخته در خیابان نوید می‏دهد که خواهی آمد؛ نوید می‏دهد که بوی پرواز، خواهد وزید، شوق رهایی، همه گیر خواهد شد.
حضرت باران! بر بالین غنچه‏های نو رسیده ببار که شمیم شکوفه‏هاشان را خواهند گستراند و بذر طراوت را خواهند پراکند.
باد، هوای شرجی را با خود خواهد برد؛ کهنگی‏ها را جمع خواهد کرد از پشت‏بام‏ها. رنگ نو شدن خواهد گرفت خانه‏ها. ناودان‏ها فریاد می‏زنند، صدای شرشر آب می‏آید از آسمان. رودخانه‏ها موج برداشته‏اند. توفان است شاید!
حضرت باران! چشم‏های کشاورز، به دست‏های بی‏منت توست. دفترچه خشک‏سالی را ورق بزن! قافله‏های گم‏شده را برگردان به شهرشان.
مشعل‏ها کور شده‏اند؛ شعله‏ها شیدایی‏شان را از دست داده‏اند؛ شب‏های سیاه را زیر و رو کن.
ببار بر این زاویه‏های خاک گرفته، بر این ارزش‏های فراموش شده! ببار بر این کوچه‏ها که تشنه عدالت علوی‏اند!
نوای آب آبِ زبان‏های خشک، به عرش نمی‏رسد. ندای العطش مستضعفان دنیا یخ بسته است در گلو، حرف‏ها و دردها را به زنجیر کشیده‏اند.
حضرت باران! نسیم سحر، عاشقمان کرده است به بوی تو؛ کی خواهی بارید؟ کِی قطره قطره، تن دیوارها را خواهی شست؟
کی خواهی آمد تا جشن باران بگیریم؟
«آیا زمان آن نرسیده   ***   بر این زمین مرده بباری؟»
میثم امانی

نوشتن دیدگاه