نقل شده است كه جناب سلمان (رضوان الله تعالی علیه) با عمر بن خطاب مناظره‌ای داشت.
عمر از عرب بود و سلمان از عجم.
در آن زمان «عجمی» نزد «عربی» ارزشی نداشت و اصلاً به حساب نمی آمد.
از اين رو عمر با نظر تحقير و سبك شماری به سلمان نگاه كرد و گفت: تو كه هستی و از كجا هستی؟
سلمان گفت:
اَمّا اَوَّلي وَ اَوَّلُكَ فَنُطْفَةٌ قَذِرَةٌ وَ اَمّا آخِرِي وَ آخِرُكَ فَجيفَةٌ مُنْتِنَةٌ فَاِذا كانَ يَومُ القِيامَةِ وَ نُصِبَ الْمَوازِينُ فَمَنْ ثَقُلَتْ مَوازِينُهُ فَهُوَ الْكَرِيمُ وَ مَنْ خَفَّتْ مَوازينُهُ فَهُوَ اللَّئِيمُ.
اوّلِ من و اوّلِ تو هر دو نطفه‌ای كثيف بوده است و آخرِ من و آخرِ تو هم وقتی مرديم مرداری متعفّن و بدبو خواهد شد. امّا روز قيامت كه فرا رسد و ترازوهاي سنجش اعمال به ميان نهاده شود، آن كس كه موازينش سنگين باشد كريم است و ارزشمند و آن كس كه موازينش سبك باشد لئيم است و بی ‌ارزش.

برگرفته از سخنان حضرت آیت الله سید محمد ضیاءآبادی
منبع : بحارالأنوار، جلد 22، صفحه 355