« نکند راهت را بسته باشند »

در کوچه بن بست آخرالزمان ایستاده‏ام
پشت سرم دیواری است پر از خط خوردگی‏های گذشته‏ام
و پیش رویم، تا چشم می‏بیند، راه‏های نرفته، حرفه‏های ناگفته و کارهای ناکرده.
برای رسیدن به آن نقطه تو ایستاده‏ای، باید قدمی برداشت، نگاهی کرد، حرفی زد.
حتی یک نفس کشیدن به یاد تو، راه را نزدیک‏تر می‏کند.
راه، دور نیست.
ما مدت‏هاست که خودمان را دور می‏زنیم، پس عجیب نیست که فقط خودمان را می‏بینیم، به صدای پای خود عادت می‏کنیم.
و در نهایت، فقط به خودمان می‏رسیم!
راه، تاریک نیست؛ آن قدر که بی چراغ و مهتاب هم می‏توان دوید، بی آن که پایت به چیزی بلغزد و زمین بخوری.
بهتر بگویم، می‏توان پرواز کرد.
نه با بال‏های دروغین خیالت، بلکه جذب نوری شد که حقیقی‏ترین ذره‏های معلق در هوا را به سمت خود می‏کشند.
انتهای کوچه را می‏نگرم؛
کسی نمی‏آید!
با خود می‏گویم
نکند راهت را بسته باشند
یا شاید تو از آمدن پشیمان شده باشی؟
از پا می‏افتم
رهگذرانی را به یاد می‏آورم که در راه تو خون دادند.
آیا راهتان دروغ بود؟
نه! باور نمی‏کنم
تو راست‏ترین پایان همه قصه‏های جهانی!
در این کوچه
اگر کسی نیاید،
من می‏آیم به سوی تو و تو را با خود، به کوچه بن بست‏مان می‏آورم تا دیوارهای فاصله را برداری.
من به انتهای این کوچه ایمان دارم
که کسی از آن خواهد آمد
به سوی من
و همه ذرات معلق در هوای یاد تو!
نزهت بادی

نوشتن دیدگاه