یا حسین!

بلند مرتبه خورشید! بی تو می میرم
دلیلِ اعظم توحید! بی تو می میرم
 
به روزگار سیاهی ؛ در این ظلام آباد
یگانه شمسه‌ ی امّید! بی تو می میرم
 
خدا لباس بزرگی به قامتت پوشاند
و شَهدِ عشق تو را بر قلوب ما نوشاند
 
خدا درون تو خود را نشان عالم داد
خوشا به آنکه خودش را به دامن تو رساند
 
بُریدم از همه تا اینکه ماهی ات باشم
فقیر روز و شبِ بین راهی ات باشم
 
بُریدم از همه تا اینکه لحظه لحظه ، مُدام...
...اسیر و ماتِ کمالات شاهی ات باشم
 
کسی که دید شکوه تو را گدایت شد
اسیرِ عشق تو شد ؛ بنده ی خدایت شد
 
و هر کسی که می ارزید بر تنش سر او
گذاشت سر به قدمهای تو فدایت شد
 
نفس بدون تو سخت است در نمی آید
کسی که بی تو شود ؛ در نظر نمی آید
 
همیشه در دلمان ، عقده ی محبّت توست
قسم به عشق تو این عشق ، سر نمی آید
 
از این زمانه ی غیبت ، حسین جان! سیرم
از این زمین پر از ظلم و جور ، دلگیرم
 
مگر که مجلس روضه ، نجاتمان بدهد
اگر مرا برهانی ز خویش می میرم
 
محرّم تو همیشه بهار ماست حسین!
عنایت تو همیشه کنار ماست حسین!
 
برای با تو شدن ؛ با گناه می جنگیم
جهاد در ره تو افتخار ماست حسین!
 
اجازه می دهی آقا که روضه خوان باشم؟!
برای ماتمتان ابری و خزان باشم
 
اجازه می دهی آقا ببارم از غمتان
به محشر از فَزَع و ناله در امان باشم؟!
 
سرت که رفت به نیزه ، تنت به گودالی
رقیّه رفت به کوفه به وضعِ بدحالی
 
امان ز مجلس اغیار و غیرت سجّاد
حسین! جای علمدار لشکرت خالی...
 
محمّدعلی‌ نوری