ابراهيم، محدّث مورد اعتماد شيعى و از اصحاب امام هادى عليه‏السلام و وكيل امام حسن عسكرى عليه‏السلام در نيشابور،

زمان تولّد و وفاتش در منابع ذكر نشده، ولى چون عصر امام حسن عسكرى عليه‏السلام (شهادت: 260 ق) را درك كرده و نيز بر پايه گزارشى كه از خادم او نقل شده كه وى در عصر غيبت صغرا (260 ـ 329 ق) در كوه صفا خدمت امام زمان(عج) مشرّف شده است، مى‏توان مطمئن شد كه وى دست كم تا سال 216 ه زنده بوده است. وى اصالتا ايرانى و اهل نيشابور بود و ظاهرا زادگاه و آرامگاه او نيز همين شهر بوده است. از دوران كودكى و چگونگى تحصيلات او خبرى در منابع گزارش نشده است.
وى احتمالاً در نيشابور پرورش يافت و پس از دوران نوجوانى، مسافرت‏هايى به عراق داشت و بخشى از حيات علمى خود را در بغداد و سامرّاء به انجام رساند و سپس به نيشابور بازگشت. درباره شرح حال او، همين اندازه روشن است كه وى نزد امام حسن عسكرى عليه‏السلام از جايگاه بلندى برخوردار بود و در نيشابور، وكيل آن حضرت به شمار مى‏آمد. امام عليه‏السلام نه تنها در توقيعات و نامه‏ هاى صادر شده، وى را ستايش مى‏كرد، بلكه در نامه ‏هايى كه آن حضرت براى معاصران و همكارانش مى‏نوشت، نسبت به موقعيت و جايگاه او سفارش‏هايى به ديگران داشت. در توقيعى كه امام عليه‏السلام براى عبداللّه بن حمدويه بيهقى (م. حدود 275 ق) نوشته، آمده است: «من ابراهيم را براى اخذ حقوق واجب از اهالى آن ديار منصوب نموده‏ام و او را مورد اعتماد و امين خودم براى اهالى آنجا قرار داده‏ام». كشى در رجال خود، مى‏نويسد: امام حسن عسكرى عليه‏السلام وى را نماينده خود در نيشابور قرار داد و ديگران را به اطاعت از او فراخواند. وى با اينكه در زمان خود، از شهرت بسزايى برخوردار بود، اما از استادان و شاگردان او اطلاعى در دست نيست. همچنين از او اثر تأليفى معرفى نشده است.