مقاله ها

عطر رسالت
صدای گرامی‏ ات می‏لرزید. جان تو را پرنده ‏های هیجان، بی ‏قرار کرده بودند.
تمام سلول‏ هایت از رستگاری لبریز شدند. می‏ لرزی. دلشوره‏ هایت را می‏شود در چشم‏ های مهربانت سلام داد.

لبریز دلشوره و اضطراب و شوقی که بار دیگر، همان صدای صمیمی می‏خواندت که: بخوان...! می‏خواهی بخوانی؛ تمام جانت را بر زبانت جاری می‏کنی تا هم‏ کلام با صدا، تکرار کنی. لب وا می‏کنی تا برای اولین بار، بخوانی؛ و می‏خوانی با تمام وجود، به نام پروردگار آفریننده؛ می‏خوانی به نام... می‏خوانی...نه تنها غار حرا، که کوه نور هم دور سرت می‏ چرخد. طنین صدایت در کوه می‏ پیچد. کوه، شروع به لرزیدن می‏کند. زمین به احترام تو برمی‏خیزد. هوای غار، سنگین شده است؛ نفس کشیدن برای تو سخت شده است؛ سخت‏ تر از تمام تابستان‏ هایی که هوای شرجی حجاز را نفس کشیده‏ای. حتی غار هم دیگر طاقت برپا ایستادن ندارد. دیوارهای غار، دهان می‏گشایند و با تمام وجود ـ اگرچه پر از اضطراب ـ با تو می‏خوانند.... پیراهنت، خیس از عرق هیجان می‏شود. هیچ واژه ‏ای بر زبانت به آسانی نمی‏چرخد. مقرب‏ترین فرشته، سلام خداوند را برای تو آورده است.
تمام سنگ‏ها، بوی رسالتت را تا اعماق جان، نفس کشیده‏اند. حرا بوی رستگاری‏ات را به دهن بادها می‏ریزد تا بوی رسالتت، به گوش تمام درخت‏های جهان برسد. کوه، تاب این همه اوج را ندارد. چیزی تا زانو زدن و در هم فرو ریختن فاصله ندارد؛ اما به احترام تو، تا جان دارد خواهد ایستاد. کوه، دامن بر خاک می‏گسترد تا یک‏بار دیگر، قدم‏های نازنین تو، خاک را متبرک کنند.
زمین، تن می‏گسترد زیر گام‏های تو گام‏هایی که یک قدم پر از دلهره و یک قدم پر از یقین است.
به هروله می‏روی؛ چون هاجر که تشنگی اسماعیل را پی زمزم می‏دود.
باید خبر رسالتت را به جهان ابلاغ کنی، ابرها با سایه ‏های مهربانشان پا به پایت راهی شده‏ اند و زمین، زیر پایت می‏دود تا هر چه زودتر تو را به مقصد برساند.
پیراهنت از بوی خداوند لبریز است. کلماتی که فریاد می‏زنی، وحی منزلی است که جان‏ها را پرنده می‏کند.کلماتی که از دهانت پرواز می‏کنند، جنس دیگری دارند؛ حتی عاشقانه ترین واژه‏ ها هم نمی‏توانند این همه عشق را بیان کنند.
این واژه ‏هایی که تو بر زبان می ‏آوری، هیچ‏کدام بوی خاک نمی‏دهند. این کلمات، از جنس دورترین آسمان‏ها هستند، کلماتی که بوی خداوندند، کلماتی که بوی رستگاری می‏دهند.
قسم به همین واژه ‏ها که تو آخرین پیامبر برگزیده خداوندی!
تو آمده‏ای تا با معجزه کلمات، پنجره‏ هامان را به آسمان‏ هایی آن سوتر از این آسمان، پیوند بزنی.
ردای نبوت
خدیجه پنجی
هوا، معطر از نغمه‏ های ملکوتی است. فاصله‏ ها خط می‏خورند.
شادمانی، از جام لحظه‏ ها سرریز می‏شود.
فضا، غرق در ترس و شادی توأمان است.
آرامش، از دیوارهای غار بالا می‏رود؛ شکستن مرزهای خاکی و افلاکی. اینک، حضور فرشته بزرگ وحی بر درگاه غار!
ناگهان، صدایی دیر آشنا، لطیف چون حریر و ابریشم، محکم، به استواری صخره ‏ها و کوه ‏ها؛
با لهجه ‏ای آسمانی؛ جبرئیل، بر آستان حرا، تو را می‏خواند: «بخوان، محمد...»
فرو ریختن دریایی از آرامش، از شانه‏ های زمان، صدایت جاری می‏شود در هوای حوالی اقرأ....
صدایت را ذرات، شانه به شانه باد می‏برند تا دوردست جهان.
صدای جبرئیل، سکوت غار را می‏آشوبد.
آیات، بر لب‏هایت به وجد می‏آیند. «اقرأ....» و رسالت آغاز می‏شود.
جهان در مقابل شکوهت، خاضعانه سر خم می‏کند.
از پیشانی بلندت، صبح طلوع می‏کند و نخستین روز عشق، آغاز می‏شود.
چقدر ردای نبوت بر قامت برافراشته‏ ات برازنده است!
نامت را می‏شنوی از زبان پرنده؛ از دهان کوه‏ ها، جنگل‏ها
نامت را می‏شنوی از دهان بادهای وزان که مدح تو را می‏گویند. وعده خدا تحقق یافت.
تو چون حقیقتی از کوه جاری می‏شوی تا انتظار دنیا را پایان ببخشی.
لب باز می‏کنی و عطر گل محمدی، عالم را لبریز می‏کند. تمام انبیا، در تو خلاصه شده ‏اند.
محمد هستی؛ اما تبر ابراهیم بت‏شکن بر دوش محمد هستی، اما هیبت و اقتدار موسی از شانه‏ هایت جاری است.
«محمد»، هستی؛ اما زهد «عیسی» در رفتارت مشهود است.
چراغ ‏های هدایت در دستان تو چقدر روشن و نورانی اند! چون خورشیدی بر پیشانی حرا طلوع می‏کنی و جهان از امروز آغاز می‏شود؛ از آغاز رسالت تو. لب‏ های کویری حجاز، بوی بارانی حضورت را حس کرده که چشم از حرا برنمی‏دارد.
تقدیر جهان را به دستان تو سپرده‏اند. از این پس، شادی فراگیر می‏شود. می‏آیی تا دیگر حسرت نگاه هیچ دخترک بی‏گناهی در خاطره تاریخ، زنده به گور نشود. می‏آیی تا شعب ابی‏طالب، دلتنگی‏ هایش را پای سفره صبوری تو بنشیند، تا خدا در ازدحام و همهمه «هبل‏ ها» و «عزی»ها فراموش نشود.
امروز، روز آغاز حیات طیبه انسان است. حجاز، هیجان آمدنت را زانو زده است.
کعبه، شوق نبوتت را به طواف آمده. ردای رسالتی ابدی، شانه ‏های محمدی‏ات را پوشانده است.
می‏آیی تا شب ‏های هیچ یتیمی، بی‏ستاره نباشد.
تا تیرگی پوست بلال‏ها، منطق برتری و زراندوزی امیه ‏ها نشود.
تقدیر جهان را به دست‏های تو سپرده ‏اند؛ به دستان مهربان تو که از منتها الیه رحمت پروردگار، جاری شدی بر زبان هستی؛ تا «رحمة للعالمین» باشی، تا آیین جاهلیت را مدفون کنی برای همیشه، در حافظه خاک هرگز نامت از دریچه‏ های فراموشی عبور نخواهد کرد؛ وقتی تمام مأذنه ‏ها و گلدسته‏ ها هر روز نامت را با اقتدار و شکوه، فریاد می‏زنند.
از این پس دنیا، تنها در سایه اقرار به رسالت تو، سربلند خواهد زیست.
یک خط نور از غار تا پای کوه
محمدکاظم بدرالدین
از مشرق کوه نور، مردی که سرشار از نور است، پایین می‏آید؛ مرد عقیده و ایمان، با ره ‏توشه‏ ای از «اقرأ باسم ربک الذی خلق».
زمان را نگاه کن؛ به چشم روشنی زمین آمده است. یک خط نور، از غار شروع می‏شود تا پایین. کسی می ‏آید که اگرچه تنها ولی همه بهار، یک جا با او همراه است. نگاه سبز وحی، به اوست و استقبال پر از شعر و شعور جهان نبوت، پیش روی او:
ای شاه سوار ملک هستی سلطان خرد به چیره دستی
ای ختم پیمبران مرسل حلوای پسین و ملح اول
سر خیل تویی و جمله خیلند مقصود تویی همه طفیلند»
محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله می ‏آید و قبیله‏ های فضایل، یک به یک، به تعظیم برمی‏خیزند.
جاهلیت، به دیار نیستی می‏کوچد.
این صدای گام‏های آغازین رسالت است؛ صدایی دل‏ انگیز از غار حرا. گویا این غار، هم اکنون متولد شده است در دامن چهل سالگی الگوی جهانیان. این غار، خاک نعلین برترین آفریده را توتیای چشم خویش کرده است و نخستین واژه‏ های عرشی قرآن را در دل دارد. حرا، یعنی نجواهای شبانه پیامبر اعظم صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله.
ببین چگونه آن نیایش ‏ها، نتیجه داد. اینک، آخرین فرستاده می‏ آید؛ با قرآنی که به روی گشود تا با آن، بشارت دهد و انذار کند.
رسالت عظیم او، با قرآنی عظیم آغاز می‏شود تا مکارم اخلاقی را که عظیم است، به پایان برساند.
با صدای روشن وحی
رقیه ندیری
از هیاهوی شهر می‏گریزی، به رسم شوم دخترکشی پشت می‏کنی و به سوی آرامش محض، گام برمی‏داری. سنگ ‏های سخت را جا می‏گذاری تا به غار برسی و تاریکی‏اش را به نور برسانی.
صعود می‏کنی تا مرز چهل سالگی ‏ات؛ آن‏گاه، چشم به در غار یا به آسمان می‏دوزی. نه! چشم نمی‏دوزی، منتظر نمی‏مانی؛ «سبحان الله»ات را به نسیم می‏سپاری. تا مثل همیشه، در باد و خاک و آب و آتش منتشر شود.
در جذبه ملکوت، حل می‏شوی؛ هنوز با صدای «بخوان» به خودت نیامده‏ ای که جذبه‏ ای دیگر، از خود می‏بردت به سمت لوحْ نوشته‏ای که مقابل توست. تو نگاه می‏کنی و به یاد می‏ آوری که هنوز قلم به دست نگرفته‏ای تا به حریم الفبا وارد شوی. این همه را می‏گویی؛ اما طنین روح ‏افزای «بخوان»، شوقی بزرگ بر دلت نازل می‏کند. تو می‏خوانی به نام پروردگارت و ادامه می‏دهی.
جبرئیل، ردای سفید نبوت را بر دوشت می‏اندازد و به سوی شهر، بدرقه‏ات می‏کند؛ به سوی شهری که باید از بام‏هایش، جهل و دروغ و نیرنگ و ریا را بتارانی. به سمت مجسمه‏ های فریب که خدایی‏شان را درهم بکوبی. کم‏کم به شهر نزدیک می‏شوی؛ اما ابهت اتفاق تو را می‏لرزاند. بعد از آن، چشمه ‏ها و سنگ‏ ها و درختان، یا «رسول الله!» صدای می‏کنند.
بخوان به نام گل سرخ
امیر اکبرزاده
بخوان به نام گل سرخ در صحاری شب...
و صدایی در زوایای جانت رخنه می‏کند.
این تویی که از نور الهی لبریز می‏شوی. رعشه بر اندامت افتاده است. نوری در دلت روشن شد؛ این دل، خانه خداوند شده است و مأمن وحی و قرارگاه نزول آیات خداوندی.
«بخوان به نام گل سرخ در صحاری شب...»
و این تویی که می‏خوانی... صدای وحی است که بر گوشه گوشه حرا نقش بسته است از حنجره نورانی ‏ات.
تو می‏خوانی: «... باسم ربک الذی خلق».
و محمد، رسول اللّه‏ صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله با جامه ‏ای نور، به سمت پایین کوه سرازیر می‏شود...
جهان را آرامشی دربرگرفته و محمد را لرزه بر اندام افتاده است. جذبه‏ های الهی چنان او را غرق در خویش کرده‏اند که هیچ چیز در این جهان، قادر به ادراکش نیست. از آسمان، فرشتگان دسته دسته به خاک فرود می‏آیند تا برگزیده شدنش را جشن بگیرند. فرشتگان، فوج فوج، خاک را احاطه کرده اند تا پیغام پیامبری او را به دورترین نقاط هستی برسانند.
آغاز آفرینش عشق است و پایان رسالت الهی برای خاک.
او خاتم پیامبران الهی است. او آخرین فرستاده است برای رستگاری؛ پیامبری که با او، جهان به سعادت ابدی خواهد رسید، پیامبری که سینه ‏اش معدن بردباری است و چشمانش، سرچشمه ‏های بینش.
او پیامبر عشق است و رسول عاطفه، پیغمبر مهربانی است و نبی رحمت... او جهان را چراغ روشن روشنگری است.
فضا لبریز عطر یاس ‏های باران خورده است و غار حرا، لبالب از نور و سرور. در هوا منتشر می‏شود، آوای جبرئیل که: بخوان... بخوان به نام پروردگارت!
او خواند...
ابراهیم قبله آرباطان
خدایان سنگی، هوای زلال شهر را در کام خود کشیده بودند و در تاریکخانه چشم‏ها، تیرگی جهالت جاری بود. «کسرا» به غرور خود قامت می‏افراشت و «آتشکده ‏ها»، در شعله‏ های پیچان خود می ‏لولیدند و خدای بت کده‏ ها، بی‏جان می‏نگریستند و جهالت جاری را قد کشیده بودند.
از باغات رفیع آریایی‏ ها، بادهای ناملایم شرک می‏ وزید و بر دیواره‏ های کفر می‏کوبید. تولد هر پسری را ولیمه ‏ای از شراب و شعبده و عیش مدام بود و تولد دخترکی را چشمان وحشی پدر، به دستان سیاه گورها می‏سپردند.
دزدی، غرور قبیله بود و گردنه‏ ها را چپاول گری، تفاخر ایل.
... و گفتند که «اقراء»؛ بخوان به نام خداوند؛ بخوان به نام آینه ‏دار!
او خواند و لبیک ملایکه شروع شد؛ او خواند: «قولوا لا اله الا الله تفلحوا».
پیراهنش، عطر بال ملایکه می‏داد و دست ‏هایش نفحه وحی.
از «حرا» که پایین می‏آمد، شانه‏ هایش، بوی آسمان می‏داد.
می‏خواند و از حنجره صحرا، عطر بهشتی می‏تراوید. می‏خواند و نیایش گیاهان، جان می‏گرفت.
می‏خواند و دست‏ های دعا، بر سینه آسمان‏ها چنگ می‏انداخت.
می‏خواند و مأذنه‏ های شهر، جان تازه برای تلاوت وحدانیت گرفته بود.
می‏خواند و از دهان بادها، زمزمه‏ های یکتاپرستی، جاری می‏شد.
«اقراء باسم ربک الذی خلق...»
لبخندها شکوفه دادند. او خواند و کعبه از گرد و غبار شرک و شک، قامت برافراشت.
فریادگر عشق
علی سعادت شایسته
تاریخ، به مکه رسیده است تا شروعی دیگرگونه را رقم بزند؛ آغازی دیگرگونه در خاکی آفتاب سوخته، در خاکی تشنه، در خاک آکنده از دختران زنده به گور، در خاک آرزوهای زیر خاک. تاریخ ایستاده است تا بنویسد؛ تا پنجره ‏ها را به خواندن فراخواند و کوچه ‏ها را به شنیدن. ایستاده است تا در دل صخره ‏ها و سنگریزه ‏ها، نور جاری کند.
تاریخ، به مکه رسیده است و کسی از آسمان به زمین پا می‏گذارد. با دست‏ هایی از روشنی آکنده و از نور آکنده.
فریادگر آزادی، فریادگر عشق و آزادگی است؛ این که از دامن تاریخ، پا بر خاک مکه می‏گذارد و افلاک، پا به پای او حرکت می‏کنند.
نقطه ثقل تاریخ است؛ این که ابرها، بر فرازش سایه می‏گسترند، این که قلم در دست‏ هایش به فریاد آمده و می‏گوید: «اقراء».
اینک، تو پیامبر خدایی و راه آسمان، از دست‏ های تو می‏گذرد.
تاریخ در مکه می ‏ایستد تا شروعی دیگرگونه را رقم بزند، تا صدایی رسا، در گوش خاک بپیچد، تا آرزوهای زنده به گور شده را از خاک بیرون کشد، تا از خاک، به افلاک پل بزند.
دیوارها، به سایه آسمانی ‏ات دست می‏کشند. درخت‏ ها، اقتدا به صلابتت می‏کنند.
دست‏ هایت، بهاری دیگرگونه را برای خاک، به ارمغان آورده است.
تو، تاریخی تازه ‏ای که چون چشم ه‏ای زلال، از حرا جاری شدی تا دل‏های تشنه را از آنچه در سینه داری، بنوشانی.
پیامبری‏ات مبارک!
حمید باقریان
وقتی نوای ملکوتی وحی، در فضای روحانی حرا شکفت، جبرئیل گفت: بخوان!
«نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت به غمزه مسئله ‏آموز صد مدرس شد»
تو به پیامبری مبعوث شدی؛ با کوله‏ باری از رسالت.
آمدی تا با تبلور حضورت، سرزمین خکشیده حجاز را نفسی دوباره ببخشی.
آمدی تا خار جهل و جهالت را برکنی.
آمدی تا بساط ظلم را برهم زنی.
نامت محمد؛ لقبت امین.
فرستاده آخرین خدا بر زمین.
«تبارک الله احسن الخالقین».
پیامبری‏ات مبارک که روح انسانیت را در باغ جان‏ها شکوفا کردی.
غار حرا
خدیجه پنجی
به روی قله یک کوه، غار مشهود است
و سبز قامت آن نوبهار مشهود است
زمانه چشم به راه تولد عشق است
دلیل گردش لیل و نهار مشهود است
نیاز نیست تلسکوپ، نیاز نیست ببین!
چهل ستاره دنباله‏ دار، مشهود است
صدای جوشش وحی است در حرا جاری است
طنین «اقرأ...» آموزگار مشهود است
و باز معجزه ‏ای بی‏بدیل در راه است
که در نگاه زمان انتظار مشهود است
به روی قله تاریخ ـ بین گرد و غبار ـ
حضور روشنی از یک سوار مشهود است
ماهنامه اشارات

عباس محمدی

نوشتن دیدگاه