عن علی بن اسباط قال: رأیت أبا جعفر علیه السلام قد خرج، فأحددت النظر الیه و الی رأسه و الی رجله لأصف قامته لأصحابنا بمصر، فخر ساجداً و هو یقول:
ان الله احتج فی الامامة بمثل ما احتج فی النبوة، قال الله تعالی: (و آتیناه الحکم صبیاً)(6) و قال الله: (ولما بلغ أشدة)(7) (و بلغ اربعین سنة)(8) فقد یجوز أن یؤتی الحکمة و هو صبی و یجوز أن یؤتی و هو ابن أربعین سنة.
علی بن اسباط گوید:
امام جواد علیه السلام را دیدم از خانه بیرون آمد، او را زیر نظر گرفتم و از سر تا پایش را دقیق نگریستم تا قد و قامت او را برای شیعیان در مصر توصیف کنم، او در این هنگام به سجده افتاد و چنین فرمود:
خداوند در امامت به آنچه که در نبوت استدلال کرده احتیاج کدره است، خداوند فرمود: ما به یحیی در کودکی (که سه سال داشت) نبوت دادیم. و فرمود: و چون یوسف به سن رشد و کمال رسید او را مسند حکمفرمایی و مقام دانش عطا کردیم و به چهل سالگی رسید، پس ممکن است حکمت در کودکی عطا شود و ممکن است در چهار سالگی عطا شود.
عوالم العلوم 23: 79 ح 1.

6) مریم 12.
7) یوسف 22.
8) احقاف 15.