155. بسم الله الرحمن الرحیم
قل یا أیها الکافرون لا أعبد ما تعبدون ولا أنتم عابدون ما أعبد ولا أنا عابد ما عبدتم ولا أنتم عابدون ما أعبد لکم دینکم ولی دین
بگو: ای کافران! من چیزی را که شما می پرستید، نمی پرستم و شما نیز چیزی را که من می پرستم، نمی پرستید و من پرستنده چیزی که شما می پرستید، نیستم و شما پرستنده چیزی که من می پرستم، نیستند؛ شما را در دین خود، و مرا دین خود.
در این سوره، خداوند به پیامبر فرمان برائت از خدایان مشرکین و عقاید باطل آنان را می دهد؛ زیرا میان توحید و شرک، هرگز سازشی نیست.
نزول این سوره، در پی آن بود که بعضی از مشرکین، از پیامبر می خواستند که مدتی بت های آنان را عبادت کند تا آنان هم خدای محمد را بپرستند. سوره، مسلمانان را از سازش بر سر اصول اعتقادی و مبانی بنیادی مکتب بر حذر می دارد.(509)

508) نگارش این سوره، تقارن یافت با یوم الله 22 بهمن 1379. بخش آغازین آن را پیش از راهپیمایی و ادامه آن را پس از آن را پس از آن نگاشتم. بی تردید، شرکت در راهپیمایی ها و حرکات دسته جمعی مسلمانان، که موجب خشم و هراس کفار می گردد، بی پاداش نیست و در عصر حاضر، مصداقی است از برائت و تنفر از کافران و مشرکان. و اگر در آیه 120 سوره توبه تدبر کنیم، راهپیمایی امروز عمل صالح بود: ... ولا یطون موطئاً یغیظ الکفار ولا ینالون من عدو نیلاً الا کتب لهم به عمل صالح ان الله لا یضیع أجر المحسنین؛ هیچ گامی که موجب خشم کافران می شود، برنمی دارند و هیچ چیزی از دشمن به آنان نمی رسد، مگر این که به خاطر آن، عمل صالحی برای آنان نوشته می شود؛ زیرا خداوند پاداش نیکوکاران را تباه نمی کند.
509) آشنایی با سوره ها، ص 105.