هنگامی که ابوطالب پدر بزرگوار علی (ع) (اواخر سال دهم بعثت) از دنیا رفت، علی (ع) به حضور پیامبر (ص) آمد و به او خبر داد.
پیامبر (ص) از این خبر، فوق العاده ناراحت شد و اندوهی جانکاه سراسر وجود پیامبر (ص) را فرا گرفت، به علی (ع) فرمود: برو امور غسل و حنوط و کفن او را انجام بده، سپس وقتی که او را در تابوت گذاشتی، مرا با خبر کن.
علی (ع) این دستورات را انجام داد وقتی که جنازه ابوطالب را در تابوت گذارد، به حضور پیامبر (ص) آمد و جریان را به عرض رساند.
وقتی که پیامبر (ص) کنار جسد ابوطالب آمد و چشمش به تابوت افتاد، سخت متأثر گردید و قطرات اشک از چشم هایش سرازیر شد، و خطاب به ابوطالب گفت: تو به خوبی صله رحم کردی، و به جزای خیر نایل شدی، سرپرستی از کودک یتیم کردی، و او را بزرگ نمودی و از بزرگ، حمایت و یاری کردی، سپس به جمعیت حاضر رو کرد و فرمود:
لا شفعنّ لعمی شفاعة یعجب بها الثقلین.
قطعاً از عمویم شفاعتی خواهم نمود که همه جنّ و انس، از آن، تعجب کنند.
امام حسین (ع) نقل می کند: پدرم علی (ع) در رحبه (میدان معروف کوفه) نشسته بود، و مردم به گردش حلقه زده بودند، مردی برخاست و به علی (ع) گفت: ای امیرالمؤمنان! تو در چنین مقام ارجمندی از ناحیه خدا هستی ولی پدرت در آتش دوزخ است؟.
امیرمؤمنان فرمود:
فض الله فاک، و الذی بعث محمداً بالحق نبیاً لو شفّع ابی فی کلّ مذنب علی وجه الارض لشفّعّه اللّه...
خدا دهانت را بشکند، سوگند به خداوندی که محمد (ص) را به حق به پیامبری برانگیخت، اگر پدرم از همه گنهکاران زمین شفاعت کند، خدا شفاعت او را می پذیرد....
سپس فرمود: آیا پدرم در آتش است و پسر او تقسیم کننده بهشتیان به بهشت و دوزخیان به دوزخ است، سوگند به پیامبر (ص) نور ابوطالب در روز قیامت، نورهای همه خلایق از تحت الشعاع قرار می دهد، جز نور محمد و فاطمه و حسن و حسین و امامان معصوم از فرزندانش، آگاه باشید که نور ابوطالب از نور ما است که خداوند دو هزار سال قبل آفرینش آدم (ع) آن را آفریده است.(5)

5) الغدیر، ج 7، ص 387 - 368.