غروب نزدیک است. خورشید به آرامی درمیان دریای جنوب فرو می‏رود. صیادان با لنج ‏ها و قایق هایشان به اسکله نزدیک ‏می‏شوند. از جا بلند می‏شوی. باید به خانه ‏بروی. صدف هایی را که از کناره ساحل جمع‏ کرده ‏ای، در جیب هایت می‏ریزی. به خانه‏ می‏رسی. مادرت کنار سماور مشغول درست‏ کردن چای است. کمی بعد صدایت می‏زند:
- علی، بیا اینجا.
می‏روی کنارش. به سینی کوچکی که دو استکان‏ چای و یک قندان کوچک در آن است اشاره می‏کند:
- پدر بزرگ بالای پشت ‏بومه، براش ببر.
سینی را دست می‏گیری و با قدم‏ های کوتاه ‏از پله ‏ها بالا می‏روی. هوا تاریک شده و چراغ های خانه ‏ها تک تک روشن می‏شوند.پدر بزرگ حصیری پهن کرده و به بادگیر تکیه‏ داده است، درست رو به دریا. نسیم خنکی از سمت دریا می‏وزد. سلام می‏کنی. جوابت را می‏دهد. سینی چای را کنارش روی حصیر می‏گذاری.
- پیرشی پسرم.
با دست لرزان چای را بر می‏دارد. صورتش پر ازچین و چروک است. صبر می‏کنی چایش را بخورد:
- پدر بزرگ!
- چیه پسرم؟
- بابام کی از تهران بر می‏گرده؟
- امروز، فردا پیداش می‏شه. دلت ‏براش ‏تنگ شده؟
- خیلی!
- بابات راه دوری نرفته. از بوشهر رفته ‏تهران. من خودم که بچه بودم، هم سن و سال‏تو، شایدم کوچکتر، پدرم رفت‏ سفر هند.
- هندوستان؟
- بله، سفرش چند ماه طول کشید. اون‏ موقع ما در نجف زندگی می‏کردیم.
- شما تنها بودید؟
- نه، من و مادر و برادرم احمد بودیم.حضرت علی ‏علیه السلام هم بود.
- حضرت علی!
آنگاه پدر بزرگ قصه ‏اش را بازگو می‏کند:
پدرم روحانی بود. برای تحصیل علوم دینی از بوشهر به نجف اشرف رفته بود. من و برادرم احمد در نجف به دنیا آمدیم. ما شش هفت ‏ساله بودیم که او ن‏سفر برای پدرم پیش اومد. سفر هند. اون خدا بیامرز مبلغی پول به مادرم به عنوان خرجی داد و عازم سفر شد. مدتی بعد پول خرجی تمام شد. هیچ چیز در خانه‏ برای خوردن نداشتیم. یک روز عصر از شدت گرسنگی‏ خودمان را به مادرمان چسباندیم و شروع کردیم به ‏گریه کردن. بیچاره و درمانده شده بود. ناگهان فکری به ‏خاطر مادرمان رسید. اشک هایمان را پاک کرد وگفت:
- بچه‏ ها زود باشید لباسه ای تمیزتو نو بپوشید. وضو بگیرید.
ما همین کار را کردیم. از خانه بیرون آمدیم.به حرم حضرت علی ‏علیه السلام رفتیم. مادرمان در ایوان نشست و به ما اشاره کرد:
- من همین جا می‏مونم. شما برید داخل حرم. خوب‏به حرفم گوش کنید. برید کنار ضریح. به حضرت علی علیه السلام ‏بگید: پدر ما نیست و ما گرسنه ‏ایم. از حضرت خرجی‏ بگیرید و بیارید تا من شامتان را حاضرکنم.
من و برادرم وارد شدیم. کنار ضریح رفتیم. حرف های‏ مادرمان را تکرار کردیم. برادرم احمدگفت:
- داداش محمد!
- چیه؟
- بیا دستامونو بکنیم تو ضریح، آقا بهمون‏ پول بده.
همین کار را کردیم. ساعتی بعد اذان مغرب‏ را گفتند. در عالم بچگی به برادرم گفتم:
- احمد، حضرت علی ‏علیه السلام می‏خواد نماز بخوانه. بیابریم یه گوشه بشینیم.
منتظر ماندیم تا نماز تمام شد. یک ساعت‏ دیگر هم گذشت. مادر بیچاره مان بیرون ‏منتظر بود. برادرم که حسابی خسته و گرسنه ‏بود، گفت:
- داداش، چرا آقا بهمون پول نداد؟
- صبرکن، شاید جایی کار داشته، به خاطر همین دیر کرده!
در این وقت مردی به ما نزدیک شد.کیسه ‏ای دستش بود. کیسه را به طرف من‏ دراز کرد و گفت:
- به مادرت بده. از قول من سلام برسون و بگو هر موقع به چیزی نیاز داشتید، به دکان عطاری میرزا حیدر در بازار نجف مراجعه کنید.
قصه پدر بزرگ که تمام می‏شود، صدای در خانه به ‏گوش می‏رسد. می‏روی لبه پشت ‏بام و فریاد می‏کشی:
- کیه؟
- بازکن علی جان!
این صدای آشنای پدر است. ذوق زده ‏می‏شوی. پدر بزرگ می‏گوید:
- اینم بابات. دیگه چی می‏خوای؟
با عجله از پشت‏ بام پایین می‏ آیی و با فریادمادرت را خبر می‏کنی:
- بابا اومد! بابا اومد!

ماهنامه کوثر، شماره 41، مرداد 1379

نوشتن دیدگاه