انبوه سر تراشیدگان از حج‏باز گشته، چون رودی خروشان در راه ‏بودند.
اشتران، در گرمای شدید، بار بر دوش، راه می‏ پیمودند.
زائران سیه چرده، با قلب هایی مالا مال از ایمان، افسار کشان‏ می ‏رفتند.
تاول های تشنگی بر لب ها نشسته بود;
خورشید سوزان، جمجمه‏ ها را چون کاسه‏ های روغن بر آتش نشسته،جوشان کرده بود.
سنگهای داغ صحرا، پاهای برهنه را می‏سوزاند.
له له تشنگی تنها موسیقی آن جمع روان بود
گاه گاه نغمه ذکری، چون نسیمی سحری، در آن فضا می ‏پیچید.
تا چشم کار می‏کرد، حاجیان بودند که چون طنابی گسیخته در راه ‏بودند.
در آن صحرای پر لهیب،
ناگاه صدای وحی طنین افکن شد:
«یا ایهاالرسول، بلغ ما انزل الیک من ربک‏فان لم تفعل‏فما بلغت رسالته‏»
وه، این چه جای پیام!
مگر چه رسالت ‏خطیری بر دوش دارد که ابلاغ نکرده است؟
در این بیابان! در این صحرای داغ!
و در میان منافقان ابن الوقت!
شاید ضمیر رسول در بیم بود،که وحی آمد:
«و الله یعصمک من الناس‏»
عزم نبی جزم شدو فرمان داد:
گرد این «برکه‏» اطراق می‏کنیم، از پیش رفتگان و واپس ماندگان را فریاد زنید: جمع شوند،دستوری مهم رسیده است.
آن «برکه‏»، که از نام علی(ع)، شرف ‏یافت، «مشرق ولایت‏» شدو آن پوست‏به استخوان چسبیدگان تشنه‏ کام گرد آمدند،
سایه شکم اشتران پناهگاه آنان بوددر گرمایی کم نظیر و در حالت انتظاری عجیب‏ در مناسب ‏ترین جا،
بلندایی از جهاز اشتران ساختند و محمد امین(ص)
آن پیامبر راستین و آخرین ‏بر بلندا قرار گرفت‏«خلق آفرین‏» را، آن طور که شایسته بود، ستود
و آنگاه از حاضران، بر راستی خویش، تصدیق گرفت ‏و سپس بر سزاواری خود بر آنان لبیک طلبید
آنگاه، همچون همه رسالت‏ بدوشان الهی ‏دست «وصی‏» خویش گرفت‏ه مو که از کودکی همدل و همگام او بود
یعنی حیدر و برای پیشگیری از هر التقاط و اشتباهی‏ دست جانشین خود را
به نشانه برنده پیروز بر «کرسی ولایت‏» نشسته، بالا بردو این نغمه دلنشین را فریاد زد:
«هر که من مولای اویم‏ این علی مولای اوست‏»
من چه می‏دانم‏ شاید آن روز، دل وارستگان از دنیا، با گوش سرموسیقی دل انگیز ملایک را شنیدند و شاید
و حق باوران‏ هم آغوشی فرشتگان و رقص عشق آنان رااز این نصب و حیاتی، با چشم سر، مشاهده کردند
چنانکه من اکنون می‏ بینم ‏بدرود.

ماهنامه کوثر، شماره 25، فرودین 1378

نوشتن دیدگاه