ائمّه معصومین علیهم السلام در زمان حیات مبارك شان بر عزاداری و نوحه خوانی تاکید کرده‌اند؛
و در سخنان فراوانی كه درباره اقامه شعایر دینی از آن جمله تشكیل مجالس عزا در مصیبت و در سالروز شهادت دارند بر تقویت این سنّت مبارك افزوده اند، و به قطره اشكی كه در این مجالس ریخته شود پاداشی در خور شأن وعده داده اند.

به این روایات هم دقت کنید:
همچنین حضرت أبا عبد اللّه الحسین علیه‌السلام فرموده اند:
من دمعت عيناه فينا دمعه، أو قطرت عيناه فينا قطره، آتاه اللّه عزّ وجلّ الجنّه.
هر كس قطره اشكی در عزای ما بریزد خداوند متعال بهشت را به او عنایت خواهد فرمود.
ذخائر العقبي، ص 19 ـ ينابيع المودّه، ج 2، ص117.(منابع اهل تسنن)

در روایتى از امام جعفر صادق علیه السلام نقل است که فرمودند:
«کلّ الجزع و البکأ مکروه سوى الجزع و البکأ على الحسین»
هر جزع و گریه‏ اى مکروه است به جز جزع و گریه بر امام حسین علیه السلام.
الأمالي (للطوسي) ؛ النص ؛ ص162

امام رضا علیه السلام به پسر شبیب فرمود:
«... انّ یوم الحسین اقرح جفوننا و اسبل دموعنا و اذلّ عزیزنا بأرض کرب و بلا و اورثنا الکرب و البلأ الى یوم الانقضأ...»
همانا روز حسین پلک‏هاى ما را زخم کرده و اشک‏هاى ما را جارى ساخته و عزیز ما را در زمین کرب و بلا ذلیل کرده
الأمالي( للصدوق) ؛ النص ؛ص128

امام علی بن الحسین علیهما السلام پس از واقعه كربلا لحظه ای اشك مباركش قطع نشد، كسانی كه او را در این حال می دیدند از علّت آن سؤال می كردند، حضرت در پاسخ می فرمود:
لا تلوموني، فإنّ يعقوب فقد سبطاً من ولده، فبكي حتّي ابيضّت عيناه من الحزن، ولم يعلم أنّه مات، وقد نظرتُ إلي أربعه عشر رجلاً من أهل بيتي يذبحون في غداه واحده، فترون حزنهم يذهب من قلبي أبدا.
مرا سرزنش و ملامت نكنید، یعقوب علیه السلام برای مدتی یكی از فرزندانش را از دست داد، آنقدر گریه كرد تا بینایی چشمانش را از دست داد، با این كه نمی دانست فرزندش مرده است، ولی من 14 نفر از خاندانم را در یك روز در برابر دیدگانم سر بریدند، آیا فكر می كنید كه اندوه و مصیبت برای همیشه از من دور خواهد شد؟
تهذيب الكمال، مزّي، ج 20، ص 399 ـ البدايه والنهايه، ج 9، ص 125 ـ تاريخ مدينه دمشق، ج 41، ص386.(منابع اهل تسنن)

حزن و اندوه همیشگی دلیل بر عمق فاجعه است، و از طرف دیگر امام سجاد علیه السلام با این عمل،
پیامی ارشادی ، به همه مؤمنین ابلاغ می‌كنند كه عاشورا و امام حسین علیه السلام تا روز قیامت باید زنده بماند.
امام محمد باقر علیه السلام با نقل حدیثی از پدر بزرگوارش امام سجّاد علیه السلام بر جاودانگی حادثه عاشورا تأكید و از سیره عملی پدرش كه احیاء مراسم عزاداری است دفاع می‌كنند.
 كان أبي عليّ بن الحسين عليه السلام يقول: أيّما مؤمن دمعت عيناه لقتل الحسين ومن معه، حتّي تسيل علي خدّيه، بوّأه اللّه في الجنّه غرفاً، وأيّما مؤمن دمعت عيناه دمعاً حتّي يسيل علي خدّيه، لأذي مسّنا من عدوّنا بوّأه اللّه مبوّء صدق.
پدرم عليّ بن الحسین علیهما السلام می فرمود: هر مؤمنی كه برای شهادت حسین علیه السلام و یاران او اشكش جاری شود خداوند غرفه ای در بهشت به او می‌بخشد، و هر مؤمنی كه اشكش برگونه هایش برای رنج هایی كه ما از دشمن دیده ایم جاری شود، خداوند به او جایگاه نیكو خواهد بخشید.
ينابيع الموده لذوي القربي، قندوزي، ج 3، ص 102 ـ الاصابه، ابن حجر، ج 2، ص 438 ـ لسان الميزان، ج2، ص 451.(منابع اهل تسنن)

امام جعفر صادق علیه السلام نیز با تأسّی به اجداد بزرگوارش سفارش به بزرگ داشت كربلا و عاشورا دارد و می فرماید:
إنّ يوم عاشورا أحرق قلوبنا، وأرسل دموعنا، وأرض كربلاء أورثتنا الكرب والبلاء، فعلي مثل الحسين فليبك الباكون، فإنّ البكاء عليه يمحو الذنوب أيّها المؤمنون.
حادثه روز عاشورا دل های ما را آتش می‌زند، اشك های ما را جاری می‌سازد، و ما وارث غم و اندوه سرزمین كربلا هستیم، پس گریه كنندگان، بر مثل حسین باید گریه كنند، زیرا ای مؤمنان گریه بر او گناهان را از بین می‌برد.
نور العين في مشهد الحسين، أبو إسحاق اسفراييني، ص 84.

پس خود اهل بیت علیهم السلام عزاداری کرده‌اند و دستور به گرفتن مجالس عزا و حفظ شعائر داده‌اند؛
نتیجه آنکه :
روایات نهی از عزاداری مربوط به اشخاص عادی ، آنهم به سبک جاهلیت است نه اهل ‌بیت علیهم‌السلام.

نوشتن دیدگاه