راوی به امام محمِد باقر علیه السلام عرض کرد: فدایت شوم، کسی که در شهرهای دور از کربلاست و رفتن نزد قبر آن حضرت برایش ممکن نیست چه کند؟ آن حضرت فرمودند: نزدیک زوال آفتاب به صحرا یا بر بام خانه خود برود، ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺎ سلام ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮ قاتلین ﺍﻭ ﻟﻌﻦ ﻭ نفرین ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺭﻛﻌﺖ نماز بخواند. آنگاه بر امام حسین علیه السلام ندبه و گریه نماید، و کسانی را که در خانه اش هستند، اگر از آنها تقیه نمی کند، به گریستن بر آن حضرت وا دارد، و در خانه ی خود مجلس عزا و مصیبت آن حضرت بر پا کند. و به یکدیگر تعزیت بگویند، من برای او تمام این ثوابها را ضامنم. گفتم: فدایت شوم، شما این ثوابها را ضامن و کفالت می کنید؟!
آن حضرت فرمودند: آری من ضامنم و کفیلم برای کسی که این عمل را بجا آورد. گفتم: چگونه یکدیگر را تعزیت بگویند؟ آن حضرت فرمودند: بگویید:«ﻋﻈﻢ الله ﺃﺟﻮﺭﻧﺎ ﻭ ﺃﺟﻮﺭﻛﻢ ﺑﻤﺼﺎﺑﻨﺎ ﺑﺎﻟﺤﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ السلام ﻭ ﺟﻌﻠﻨﺎ ﻭ ﺍﻳﺎﻛﻢ ﻣﻦ ﺍﻟﻄﺎﻟﺒﻴﻦ ﺑﺜﺎﺭﻩ ﻣﻊ ﻭﻟﻴﻪ الإمام ﺍﻟﻤﻬﺪﻱ ﻋﺠﻞ الله ﺗﻌﺎﻟﻲ ﻓﺮﺟﻪ ﺍﻟﺸﺮﻳﻒ ﻣﻦ ﺁﻝ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻴﻬﻢ السلام». و اگر بتوانید در آن روز کارهای خود را تعطیل کنید، زیرا که آن روز، روز نحسی است و حاجت مؤمن بر آورده نمی شود، و اگر برآورده شود مبارک نخواهد بود و خیری در آن نمی باشد. و برای منزل خود در این روز چیزی ذخیره نکنید، چون برکت نداشته و برای اهلش مبارک نمی باشد.
متن روایت:
قال: قلت: جعلت فداك فما لمن كان في بعيد البلاد وأقاصيه ولم يمكنه المصير إليه في ذلك اليوم قال: إذا كان كذلك برز إلى الصحراء أو صعد سطحا مرتفعا في داره وأومأ إليه بالسلام واجتهد في الدعاء على قاتله وصلى من بعد ركعتين، وليكن ذلك في صدر النهار قبل أن تزول الشمس، ثم ليندب الحسين عليه السلام ويبكيه ويأمر من في داره ممن لا يتقيه بالبكاء عليه ويقيم في داره المصيبة بإظهار الجزع عليه وليعز بعضهم بعضا بمصابهم بالحسين علیه السلام وأنا الضامن لهم إذا فعلوا ذلك على الله تعالى جميع ذلك، قلت: جعلت فداك أنت الضامن ذلك لهم والزعيم؟ قال: أنا الضامن وأنا الزعيم لمن فعل ذلك. قلت: فكيف يعزي بعضنا بعضا؟ قال: تقولون: عظم الله أجورنا بمصابنا بالحسين وجعلنا وإياكم من الطالبين بثاره مع وليه الإمام المهدي من آل محمد عليهم السلام. و إن استطعت أن لا تنتشر يومك في حاجة فافعل فإنه يوم نحس لا تقضى فيه حاجة مؤمن، فإن قضيت لم يبارك ولم ير فيها رشدا، ولا يدخرن أحدكم لمنزله فيه شيئا، فمن ادخر فيذلك اليوم شيئا لم يبارك له فيما ادخره ولم يبارك له في أهله.
مصباح المتهجد، طوسی ره، ص ۷۷۲
