«پنجه‌ام را برید سید جانشینان پیامبران، پیشوای سپیدرویان قیامت، علی بن ابیطالب، امام هدایت، پیشتاز بهشت‌های نعمت، گویندة گفتار راستین و صواب، شجاع مکی و بزرگوار با وفا!»
عشقی شورانگیزتر از این نبود که تو به علی داشتی. دانستی و خطا کردی و علی بر تو حد جاری کرد. پنجه دست راست تو را برید، ولی تو در جواب «ابن‌کواء» منافق چنین گفتی.
می‌دانستی که عشق و شور علی در نهانخانه دلت چه کرده است. از ذوالفقار بسیار شنیده بودی، اما تا به حال از نزدیک ندیده بودی‌اش و تا چند لحظه پیش، مهر ذوالفقار بر دست و دلت ننشسته بود.
اکنون، اما محبت علی بر ساعد خونینت نشانه‌ای نهاده است که تا پایان عمر این داغ عشق را بر لالة پنجه‌ات داری و چه کرد ذوالفقار با تو، آن مهر را ، شور را، عشق را و محبت تو را به علی صد چندان کرد.
علی با شمشیر خون آلودش رو به روی تو بودند. قطرات خون از رگ رگ وجودت بر خاک تفتیدة کوفه نقش می‌زدند، و تو سر خم کردی. لب‌های دلمه بسته‌ات را بر میانة دودم شمشیر نهادی و آن را بوسیدی. لبانت برید و خون از میانشان فواره زد. وه که عشق علی چه تیز و بران بود...
علی دست بر شانه‌ات نهاد و تو گریستی؛ گریستی و گریستی. اشک زلال چشمانت با قطرات خون لب‌ها درآمیخت و رنگی ارغوانی به رنگ عشق از محاسنت جاری شد.... و رفتی.
و این «ابن‌کواء» بود که تو را به سخن واداشت. نمی‌توانستی جوابش را ندهی. از تو به طعن و تمسخر پرسیده بود : چه کسی دستت را بریده بندة خدا؟! همان ‌کسی که هوادار اویی؟
و تو اشک ریزان سر بلند کردی و گفتی : به خود می‌بالم که دستم را شمشیر علی بریده است!
(براساس کتاب جاذبه و دافعة حضرت علی (ع) از استاد شهید مطهری )

نوشتن دیدگاه