;مرد را بهتر از زر است ادب

;ادب مرد زان که زیور اوست

;چون ادب هست گو مباش زرت

;ادب مرد بهتر از زر اوست

;با تو هرکس که لاف یاری زد

;این سخن، پند باش گو برِ تو

;با تو در سختی ار مواسا کرد

;به یقین او بُود برادر تو

;با کسی بد مکن که از نیکی

;بر همه خلق سروری یابی

;نیکویی کن بدان که بد به تو کرد

;تا بر او حکم مهتری یابی

;ای که بستی به مردمان امید

;می‏کشی خواری از قباحت نفس

;بگسل امید تا بیاسایی

;چون به نومیدی است راحت نفس

;;;;;هیچ دانی کیست فاضل‏تر ز جمع زاهدان

;آن که پوشد زهد خود از چشم‏های مردمان

;سختی‏ای گر کشی نهان داری

;یابد آن را مروتی انگاشت

;کز مروت بود نه از سستی

;هر که سختی کشید و پنهان داشت

;پدر و مادر از تو گر راضی است

;در رضای خدای افزاید

;نکویی کن به مادر و پدرت

;کان همه پیش باز می‏آید

;صبر، تلخ است اگر چو زهر، و لیک

;نحس بسیار گذشت سعد از صبر

;نفس را ده بشارتی که تو را

;همه فیروزی است بعد از صبر

;حق مالت به مستحق برسان

;تا بیابی ز مال خود برکات

;چون ولی خدای گفت که هست

;برکت مال در ادای زکات

;ای برادر متاع دنیا را

;بفروش آخرت بخر، زنهار

;سود تا یابی اندر این سودا

;ورنه باشد ندامتْ آخر کار

;یاد کن از گناه و گریان باش

;کآبرو باشدت بَرِ ذوالمن

;گریه مؤمنان ز ترس خدای

;چشم تاریک را کند روشن

;گر بقا خواهی از بدی بگذر

;عمل بد چو عمر را خلل است

;برکت عمر اگر همی خواهی

;جان من! در نکویی عمل است

;بی‏تأمل سخن مگو به شتاب

;کز زبان، مرد در زیان باشد

;در مجالس، زبان نگه می‏دار

;کآدمی را بلا زبان باشد

;منت خویش دور کن ز احسان

;کار بهر خدا کن ای عاقل

;با کسی چون نکویی بکنی

;مکن آن را به منتی باطل

;چند روزی ز عمر اگر باقی است

;سعی کن در طهارت و عصمت

;اندک از عمر ماند، هان! دریاب

;نیست باقی عمر را قیمت

;در اموری که آیدت در پیش

;یاری از کسی مجو، ز خویش ملاف

;بر خدا کن توکل از پس آنک

;بر خدایت توکل است کفاف

;عملی بهتر از نماز مدان

;پنج دولت، قبول فرمان است

;کاهلی در نماز هر که کند

;ای برادر! ز ضعف ایمان است

;بگذر از عجب و در تواضع کوش

;تا شوی بر جهانیان سرور

;هر که را بیشتر تواضع او

;پیش مردم بود گرامی‏تر

;ای خردمند! نکته‏ای بشنو

;مردمان را هلاک جان است سه چیز

;هست بخل و هوا و کبر و از این

;مرد عاقل همی کند پرهیز

;دین حصاری شمار و دیوارش

;عالمان‏اند شرط دین این است

;تا حیات است دین درست بود

;چون بمیرند رخنه در دین است

;تو به ملک وجود خود شاهی

;ظلم با خود مکن گرت عقل است

;عدل کن تا دوام ملک بود

;ملک را چون ثبات در عدل است

;نکته‏ای گویمت بود روشن

;هر که را عقل، خرده دان باشد

;گر بدانی ثواب آخرتت

;بهتر از نعمت جهان باشد

;انبیا فخر کرده‏اند به حلم

;حلم صد بار بهتر از علم است

;زینت خود به حلم ده زیراک

;خوب رویی مرد در حلم است

;بگسل از باطل و به حق پیوند

;تا بری ز اهل روزگار سبق

;گردش باطل است یک ساعت

;هست تا حشر لیک گردش حق

;چون سخن گویی اختصار طلب

;هست نیکو حدیث پیرو دین

;کوتهی سخن نکو سخنی است

;کم سخن گوی و کوتهی سُخُن

;اثر صحبت است چون بد و نیک

;بایدت گر سلامت دو جهان

;ببر از همنشین بد زنهار!

;همنشین نکو غنیمت دان

;با غنی هر که همنشین گردد

;ناسپاسی او کند طغیان

;هر دمت تا زیاده گردد شکر

;با فقیران نشین و درویشان

;خواهی ار بر عدو شوی غالب

;چون که در جنگ جهل و علم وی است

;گر مدد بایدت به حلم گریز

;مدد مرد زان که حلم وی است