;دل از انوار گرددت روشن

;گر دهی خوف از خدا دل را

;از خدا ترس و دل منوّر کن

;که دهد ترس حق جلا دل را

;دل کن از کین و از حسد خالی

;تا که بر اغنیا شوی سرور

;زان که بهتر بود دل خالی

;ای برادر ز کیسه پر زر

;گر به اخلاص دوستی

;کام جان را دهد حلاوت شهد

;در نکویی عهد کوش که هست

;دوستی خالص از نکویی عهد

;هیچ اندوه نماند اندر دل

;طلعت دوست گر توان دیدن

;گر تو اندوه را دوا خواهی

;هست روی برادران دیدن

;دیدن دوست شادی است ای کاش

;دائما روی دوستان بینی

;شادی و ایمنی در آن نظری است

;که به روی برادران بینی

;هر که را نیست دین ندارد دوست

;بل همه کس به کین او باشد

;دین به دست آر دوست گر خواهی

;مرد را دوست دین او باشد

;از گنه دور باش و طاعت کن

;پیش از آن کِت شود وجود، عدم

;هست بسیار یک گناه از تو

;لیک باشد هزار طاعتْ کم

;چون کنی یاد دوستانِ خدای

;درِ رحمت به روی بگشاید

;هر کجا ذکر اولیا گذرد

;رحمت حق فرود می‏آید

;خلق را می‏کند ذلیل، طمع

;گر همه سر به سر طمع باشد

;بی‏طمع باش تا عزیز شوی

;خواری مرد، در طمع باشد

;عزتِ خوارِ خلق داری اگر

;فی المثل گرچه چوب تمر بود

;هر که درویش شد مبینَش خوار

;زان که نزد خدا عزیر بود

;دیدن دوست را غنیمت دان

;خواه هنگام لطف خواهی خَشم

;چشم از دوست بر مدار که هست

;دیدن دوست روشنی دو چشم

;نیک و بد را یقین مکافات است

;آنچه می‏آید از قضا به سرت

;پدرت را رعایت می‏کن

;تا رعایت کند تو را پسرت

;از تواضع بود سرافرازی

;وین هنر، زینت است انسان را

;هست از غایت تواضع اگر

;کس زیارت کند ضعیفان را

;چون غرورت ز خویش بی‏خود کرد

;غم دنیا چون بر تو هست سرور

;نی غلط کرده‏ای که برعکس است

;به جهان شادی تو هست غرور

;هر که خلقش نکو بود بر من

;با هزاران گناه عاصی نیست

;خُلقِ بد وحشتی بود که از او

;مرد را هیچ گونه خلاصی نیست

;هر که را اصل و نسلْ پاک بود

;هست نیکو خصال و نیک سیر

;خود محقق شده است این‏که دهد

;سیرت مرد ز اصل مرد خبر

;جاودان خواهی ار سلامت نفس

;سازْ خاموشْ زبانِ خود به دهان

;کآدمی را سلامتی تن است

;ای برادر، ز خاموشی زبان

;در اموری که پیش می‏آید

;خویشتن را به شرع کن تکلیف

;بدتر از جمله کارها آن است

;که بود دورتر ز شرع شریف

;هر که بی‏معرفت کُند عَمَلی

;ننماید از او خوش آن کردار

;اندکی معرفت تو را بهتر

;از فراوانْ عمل تو را بسیار

;هست موی سفید، پیک اجل

;شاخ کهنه فسرده سازد برگ

;دل مَنِه بر جهان چون پیر شدی

;پیری تو خبر می‏دهد از مرگ

;عیش اگر خواهی و فراغت نفس

;این طرب را قناعت است سبب

;بی‏قناعت، صفا ندارد نفس

;در قناعت، صفای عیش طلب

;روزی‏ات بیش و کم مجو که ازل

;شد مُقدّر نصیب هر بنده

;روزی خلق جمله عالم را

;هست ضامن خدای بخشنده

;زخم شمشیر تیز به گردد

;نشود نیک ضرب زخم زبان

;هست ضرب زبان برِ عاقل

;سخت‏تر از هزار ضرب سنان

;بد میندیش و با بدان منشین

;بهر نیکان نثار کن دل و جان

;زان که گمراه شد به قول ولی

;میل آن کس که کرد سوی بدان

;نفس تو دشمن است و بر همه کس

;هست چون روزْ این سخن روشن

;نکنی هیچ وقت طاعت نفس

;که هلاک است طاعت دشمن