;عدل و انصاف همچو خورشید است

;وز فروغش چو روز طلعتْ جان

;ظلمْ تاریکی بود که از آن

;هست تاریکْ چهره ایمان

;باش قانع رضا به داده بده

;تا سرافراز انجمن باشی

;به قناعت معاش می‏گذران

;تاشهِ وقت خویشتن باشی

;سخن اندر سخن بسی است، ولیک

;هنر و عیب او ملاحظه کن

;هنرش کوتهی بود، عیبش

;ور درازی است کوتهی سخن

;گر نهی حرص و آز را یک سو

;گیری از کار ظالمان عبرت

;رو عنان باز کش ز ظلم که نیست

;آخر کار ظلم، جز حسرت

;علم‏آموز و در بلاغت کوش

;تا شوی جمع فاضلان را شمع

;بر تو بادا که یادگیری علم

;نه همی در کتاب‏سازی جمع

;شرف آدمی به عقل بود

;هرکه او را بود خرد میزان

;پسر عاقل نِکوگفتار

;بهْ ز پیری است کو بود نادان

;غم دنیا مخور که تیره شوی

;دل خود ده به نور دینْ تزیین

;دین طلب تا قبول حق یابی

;زان که باشد قبول حق از دین

;نیست از جثه قوی و ضعیف

;در صف دین، تَهَوُّر مردان

;قوت دل یقین بدان که بود

;مرد را از درستی ایمان

;خالی از یاد حق مباش دمی

;نام او چون منور دل‏هاست

;مونس دلْ کلام حق کن زانک

;درد دل را دوا کلام خداست

;حاسد از خود همیشه در رنج است

;چه کنی تو بدو چو فعل بدش

;اَلَمی بدتر از حسد چون نیست

;بس بود مر حسود را حسدش

;گر جهان سر به سر پر از شادی است

;آدمی کی بود زغم بی برگ

;زان که این غم تو را بود کافی

;که یقین است دانش تو به مرگ

;جانب حق مده ز دست که حق

;در همه حال حافظ تو وی است.

;مرگْ یادآر تا خطا نکنی

;مرگ زیراک واعظ تو بس است

;هست کشتی نوح بهر نجات

;گر شوی هم‏نشین دانایی

;هم نشینی بود چنان به بدان

;که بود کشتی‏ای به دریایی

;هرکه اندیشد و سخن گوید

;هرچه گوید بر او به تاوان نیست

;صد پشیمانی است در گفتن

;هرکه خاموش شد پشیمان نیست

;گر تو را ذوق بندگی حق است

;شب همان بهْ که در طلب خیزی

;نور رخسار مؤمنان چون هست

;از فیوضات ورد و شب‏خیزی

;نیست کاری بزرگ‏تر ز نماز

;گر بزرگی دمی مشو بیکار

;گور تاریک خود منور کن

;به صفای نماز در شب تار

;صدقه چون دهی منه منّت

;تا که بسیارْ قدر او باشد

;گناه صدقه ده به منت، هست

;بیشتر زان که اجر او باشد

;نیست درویشی و توانگری

;نزد اهل یقین همان می‏دان

;احمق مال‏دار درویش است

;نیست درویش عاقل بی مال

;هنری همچو راستی به خدا

;در جهانِ هنر دگر نبود

;مرد از راستی رسد جایی

;که از آن جا بزرگ‏تر نبود

;به کسان خود ار کنی نیکی

;سید قوم گردی و سرور

;زان که با قوم خود به احسانی

;که کند مرد، می‏شود مهتر