;جمع نَتْوان کرد با هم انتقام و سَروَری

;کینَه در خاطِر نگیرد هرکِه خواهد مهتری

;چون رَوی پیش عزیزی رویِ خود را تازه دار

;تا نپُرسَندَت سر از زانوی عِزَّت برندار

;گر همی خواهی که بِشناسی خطا را از صَواب

;مَشوَرَتْ بَر در همه کاری به نزد شیخ و شاب

;از مُرُوَّت دور ماند او را که عادت شُد دروغ

;راستان را چِهره دولَت نمانَد بی‏فروغ

;از مَلول ایمن مباش و زو وفاداری مجوی

;دل به عَهْدِ او مَبَند و رازِ دل با وی مگوی

;چون گرامی‏تر نبود از مردُم پرهیزگار

;گفت: «عِنْدَاللّهِ اتْقیکُمْ» به قرآن کِردِگار

;زِندِگی خود مکن در کفر و نادانی تَلَف

;کآدَمی را نیست برتر از مُسلمانی شَرَف

;از بدی پرهیز کُن گر قُربِ حق داری طمع

;کآدَمی را نیست محکمتر پناهی از ورع

;چون گناهی کرده باشی ورچِه باشد بَس شنیع

;توبه و عُذرِ گناهت بِهترست از هر شفیع

;مَرد را در بستَرِ حِرمان و خُسران خوار و زار

;هیچ بیماری نَسازَد هَمچو کمْ عقلی نزار

;هر چه عادت شد زبان او را تقاضا می‏کُنَد

;بَدْ زبانی مرد را پیوسته رسوا می‏کند

;گر ندانند از قصورِ خویش چیزی مردُمان

;دشمنِ آنْ چیز باشند آشکارا و نِهان

;رحمتِ حق بر خردمندی کِه قدر خود شناخت

;وَز طریقِ خود نَگَشت و مایه حُرمت نباخت

;بر گُنَه چون واقفی یکبارِگی عُذرش بِخواه

;وَر دگر رَهْ عُذر گویی تازه گردد آن گناه

;در میان مردمان نَبْوَد نصیحَت سودمند

;لیک در خَلوَت نصیحت خوشگوار آید چو قند

;مرد چون عقلش بیفزاید بکاهد در سُخَن

;تا نباید فرصتِ گفتار نَگشاید دهَن

;چون نباید مرغ بی‏پَر بر مُرادِ خود ظفر

;شد شَفاعَتْخواه، حاجتمند را چون بال و پر

;از نفاقِ مَردُمان خاطر بِشُو یکبارِگی

;تا رهانی خویش را از خواری و بیچارِگی