* صبر پسندیده است، اما نه به هنگام جدایی از تو و سختی ‏ها آسان شود، اما نه به هنگام ملامت تو.
* دل من جایگاه تو است آری تو خود در دل من جای گرفته ‏ای.
* آیا پنداری که اگر جفا روا داری از آستانت دل برمی‏کَنم؟ چه‏سان بازگردم که عشق تو زندگانی من است و چون بازگردم مرده‏ای بیش نیستم.
* خدا داند که از یادت نخواهم برد تا آن‏گاه که به گور رَوَم و مرا سنگ‏های گور در برگیرند.
* جهان دگرگون شود و عشق تو دگرگون نشود که عشق تو نه فنا شود و نه دگرگون گردد.
* سوگند به خاک پایش که چشمانم را جز غبار راه او سرمه‏ای نیست.
* به سوی سرایی که او در آن جا غنوده است مرکب می‏رانم نه به آن‏جا که جایگاه سعی حاجیان است.
* به سخن ملامت‏گران وَقعی نمی‏نهم هرچند ملامت‏گرِ من محبوب من باشد.
* من در عشقْ پرده آزَرْم برمی‏دَرَم که عشق و رسوایی با هم خوش‏تر آیند.
* اگر او نبود مرا هوای زندگی نمی‏بود و نمی‏گفتم که از پی توانگری رفتن بهتر از در کُنج قناعت غنودن است.
* به خاطر اوست که رنج را راحت می‏شمارم و آب سوزان چون زلال صافی به کامم گوارا می‏آید.
* خداوند گره محنت عاشقی را که در طلب راحت باشد یا در نومیدی از طلب باز نشیند هرگز نگشاید.
* را که از دیدگانم فرو می‏بارد نادیده نه انگار، این پاره‏ های دل من است که آتش عشقْ ذوبش ساخته و از چشمان من بیرونش می‏فرستد.
* این دل من است که گاه از اندوه در سرشک من حل می‏شود و گاه با ناله من بیرون می‏ریزد.
* اگر ناخواسته از تو بار سفر می‏ بندم دلم گروگان تو است.
* دل به عشق کسی نخواهم سپرد که عشق تو نخستین عشق من است و دیگر عشق‏ ها هرگاه آیند از پسِ آن آیند.
* ای سواری که بر آن مرکب تیز تک نشسته ‏ای و چنان می‏تازی که گویی صخره ‏هاست که از کوه فرو می ‏غلطند.
* شتابان بیابان را درمی‏نوردی و در امواج ریگ‏ های روانْ آن سان تاخت می‏کنی که پاهای اسبت بر دست‏ هایش پیشی می‏گیرد.
* راه خودی بر سرزمین نجف کج کن به سوی گوری که فرشتگان آسمان بَر گِرد آن محفل آراسته ‏اند.
* گاه تسبیح گویند، گاه تقدیس کنند و گاه تمجید می ‏آورند، زمانی تعظیمش می‏کنند، زمانی تکبیر می‏گویند و زمانی آواز به تهلیل برمی ‏آورند.
* بر خاک مشک انگیزش بوسه ده، بر درهای چوبینش دست بکش و بر آنها بوسه زن که آن جا همه عود خوشبو است.
* بنگر که چه‏سان دعاهای بندگان نزد او فرا می‏رَوَد و جُنود وحی الهی چگونه فرود می ‏آیند.
* نورها می‏درخشند و دیدگانْ خیره و حیرت زده ‏اند و زبان‏ها لال است و چشمان از هیبت او ترسان.
* صدایت را آرام کن و پلک‏ها را بخوابان که آن جا راز ناگفته و پنهان خداوندی است. معانی باریک است و کار دشوار افتاده است.
* و بگو سلام بر تو باد ای سرور جهانیان که کتابِ مُنزِل خداوند در ولایتِ تو سخن گفته.
* درشگفتم از زمین که خاکِ آنْ کوهِ عظیمِ ارجمندی و بزرگواری تو را در خود نهان ساخت و بر خود نلرزید.
* درشگفتم از فرشتگان آسمان که از نگریستن در چهره تو محروم شدند به خاک درنیفتادند.
* ای تو آن آتش که پرتوی از آن بالا گرفت و پرده ظلمت بر موسی بدرید، ای تو آن کشتی نوح آن‏گاه که روی زمین دریا شود دریایی که دریاها در برابر آن جویباری را مانند.
* ای وارث تورات و انجیل و قرآن و آن فرمان که از سوی رسول الله صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏ آله صادر شد و دیگرانش درنیافتند.
* اگر تو نمی ‏بودی زمان آفریده نمی‏شد و سپیده صبح برنمی‏دمید و سیاهی شبِ تاریک به روز روشن بدل نمی‏گردید.
* ای آن که پهلوانان را سر بر خاک درآوردی، ارجمندی و والایی تو دشمنان را از دَمِ تیغ هندی‏ات کشنده ‏تر است.
* به دَمِ شمشیر تو ثبات دین خدا استقرار یافت و از آن پس کژی [که] گرفته بود استقامت گرفت.
* اگر دین محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏ آله به حقْ دینِ هدایت است، دوستی تو است دَرِ آن و طریق داخل شدن در آن.
* اگر تو نبودی در دینْ رخنه‏ ای پدید می ‏آمد که از آن گریزی نبود و نقصِ آن کمال نمی ‏یافت.
* چه لشکری که هر جزء از اجزاء آن در روز پیکار فراتر از آن بود که نام لشکر بر او نهی.
* جامه‏ هایشان زره‏ هایی بود مضاعف که در بافت آنها به جای هر حلقه دو حلقه در هم افتاده بود.
* آن‏چه درباره تو می‏سراید فروتر است از آن‏چه در ستایش پروردگار می‏سُراید و فراتر از ستایش هر انسان دیگر است و بلندی مقام تو از هر شعری بسی فراتر است.

نوشتن دیدگاه