ای برتر از ترانه‏ های بی‏ منت های اندیشه!
ای فراتر از قلل دست نایافتنی بینش!
کاش ذرّه ‏ای از حجم عظیم معارف روحت، در وسعت همه مکان و زمان می‏گنجید!
همه زمین و زمان منتظر لحظه درنگ تو بر کالبد حقیر خویش بودند، تا از جرعه لاهوتی عشقت جامی بیاشامند؛ افسوس که در همان زمان اندک حضورت در میان زمینیان، کسی نتوانست تو را بشناسد! هنوز در آسمانی بودن تو شک داشتند و بر نماز خواندن شهید محراب شگفت زده می‏شدند.
از اولین روز آفرینش، همه در انتظار جرعه نوشی جام کلام آسمانی‏ ات بودند.
زمزمه ‏ها خاموش بود، تا تو از آن همه فصاحت و بلاغت خویش، مرزهای عقل و احساس را در نوردی. افسوس که بی‏ خبران، شقشقیه ‏ها پدید آوردند و کلام ناتمامت را تفاسیر خود پسندانه کردند!
فرشتگان، غبطه حضور در محضر نورانی تو را می‏خوردند تا به گرد و غبارهای پشمین تو تبرّک جویند.
وقتی شمع بیت المال را برای مصارف شخصی خاموش می‏کردی و انبان‏ های حرص و طمعشان را خالی از حق الناس، با سرزنش به آنها باز می‏گرداندی
وقتی منصب حکومت اسلامی را عادلانه به اهلش می‏سپردی و دست جاه طلبیِ دوست و دشمن را از کرسی عدالت کوتاه می‏کردی
وقتی همه اندوخته‏ هایت را که حاصل عرق جبین و کدّ یمین در نخلستان‏های کوفه بود، کیسه کیسه بر دوش می‏کشیدی و شبانه بر در خانه یتیمان و مستمندان می‏گذاشتی، به ترسیم حکومت عدل الهی در مدینه فاضله ولایت و امامت همّت گماشته بودی و افسوس که بادیه نشینان خرابات دنیا، آرزوهای آسمانی تو را درک نکردند و تصویر درخشان کرامت و عدالتت، در قالب کوچک دنیا نگنجید.
کاش همه اهل زمین، گوش و چشم می‏شدند و خرد همه خرد ورزان جمع می‏شد تا در اوج فرزانگی و فهمِ ابنای بشر، گوشه ‏ای از معارف معراجی تو می‏گنجید و در این همه آینه‏ های هزار توی قصرهای مجلّل کائنات، تنها خم ابروی دلربایت نمایان می‏شد!

حورا طوسی

نوشتن دیدگاه