نمی‏دانم کدام واژه را باید در ابتدای وصف تو بنویسم، که دور دست نگاهت را و ژرفای اندیشه ‏ات را تصویر کند؟
نمی‏دانم چه شعری بسرایم که بتواند زیبایی‏ های روحت را زمزمه کند؟
آن قدر بزرگ بودی که اقیانوس ‏ها جرعه نوش عظمت تو بودند و کهکشان‏ها، خوشه‏ چین کرامتت.
حضورت، آیینه ‏ای بود سرشار از عشق و ایمان، که شور زندگی را منتشر می‏کرد و دست ‏هایت، تکیه گاه عدالت بود؛ عدالتی که با تو در خاک شد و قامتش، بی ‏تو شکست و پایمال گشت.
اما عجیب این‏که با همه بزرگی‏ ات، ساده ‏تر از آب بودی و صمیمی‏ تر از باران و مهربان‏ تر از آفتاب؛ آن قدر مهربان که یتیمکان کوفه از سر و کولت بالا می‏رفتند.
کوچه ‏های کوفه هنوز در انتظار گام‏ های تو می‏سوزند. نخل‏ های آتش گرفته، دست ‏های قنوتشان به آسمان بلند است، تا مگر باز آیی و یک بار دیگر رازهای مانده در دلت را با آنان بگویی.
آن گاه که چندی، سهم خاکیان شده بودی، خاک، وسعت حجم نگاه تو را نداشت؛ زمین باورت نکرد تا این‏که در محراب عشق، به معشوق رسیدی و ما را با اندوهی سخت، وا گذاشتی.
نه زیستنت را باور کردیم و نه رفتنت را! که تو در اندیشه‏ ها نمی‏گنجیدی و کوچه پس کوچه‏ های تنگ و تاریک ذهن ‏ها، گنجایش عبور تو را نداشت.
اینک در حصار کلمات، چگونه شکوه مردانگی و اوج ایمانت را ترسیم کنیم؟ مگر می‏توان از تو تصویری ارایه کرد و برای تو ابتدا و انتهایی قرار داد؟
ای مرد نامتناهی! چه روزی را روز تولد تو بنامیم و کدام ساعت را لحظه سخت وداع؟ سیزدهم رجب یا نوزدهم رمضان را؟
تو یک جریانی در بستر تاریخ، که همیشه نامت، زمزمه آب ‏ها و یادت ماندگار در آسمان سبز زندگی است.
تو همزمان با آسمان زاده شدی و هر روز، آفتاب، با سلام بر تو، روشنی و گرما را در کوچه پس کوچه‏ های جهان پهن می‏کند و دست بر سر و روی گل‏ ها می‏کشد.
ای علی! ای بزرگ‏ترین نام خدا! تو صراط مستقیمی؛ همه راه‏ها با تو شناخته می‏شوند و حق، دنباله‏ رو توست. معیار عدالت تویی
علی ای همای رحمت، تو چه آیتی خدا را    ***     که به ما سوا فکندی همه سایه هما را

علی خیری

نوشتن دیدگاه