سرم را در چاه بی‏ کسی‏ ات فرو می ‏برم. بند بند وجودم مشتعل می‏شود. ذرّه ‏ای می‏شوم که در آتش کلماتت هبوط می‏کند، می‏شکند.
مردی که تاریخ، وامدار اوست... هیچ کس صدایت را نمی‏شنود... نخلستان بوی دلگیری می‏دهد.
شب ‏های خاموش این شهر نفرین شده، «های های» مردی را به تماشا می ‏نشینند که چهره انسان را در قحط‏ سالی آدمیت، بروز می‏دهد.
مردی که سفارتخانه ملکوت را در خانه ساده ‏اش بنا می‏کند و بار سنگین رسالت را بر شانه‏ های ولایتش حمل می‏کند .سرم را در چاه بی‏ کسی ‏ات فرو می‏برم. ذرات این شب‏ های بی‏ ستاره، در کهکشان کلماتت گم می‏شوند. مردم شهر، راه نخلستان را نمی‏دانند؛ مردمی که خورشید را انکار کردند، مردمی که در لاک بی‏ دردی خود فرو رفتند، مردمی که دست‏ هایشان بوی دروغ می‏دهد و مردمی که تاریخ را ننگین می‏کنند.
به نخلستان برو!
چاه، تمام دردهایت را مکتوب می‏کند. فردا، خروش ذراتش، ناله ‏هایت را در تمام عالم منتشر می‏کند.
فردای در گلوی دخترکان یتیم، بغض نان می‏شکند.
کاسه‏ های شیر، از اشک‏ های تو لبریز می‏شود.
فردا شعور انسان، حقیقت تو را گواهی خواهد داد.

عاطفه خرمی

نوشتن دیدگاه