دلم هوای تو را می‏کند... دلم همیشه هوای تو را می‏کند، باید به جستجویت بیایم، باید تو را بیابم، تو را بفهمم، تو را بشناسم، نهج البلاغه را می‏گشایم... درست از صفحه اول، از سطر اول و از آغاز اولین کلمه‏ ها، تو را می ‏بینم ...
تو را در هیبت بنده ‏ای می‏ بینم که لب به ستایش پروردگار هستی‏ بخش می‏گشایی «و شهادت به یگانگی مطلق می‏دهی، «شهادتی که خلوصش از حد آزمایش گذشته و حقیقت نابش در دل و جان نشسته».
تو را، می‏ بینم که در شمایل یک ستمدیده دادخواه، شمشیر بنده کلماتش نفس ‏ها را می‏ برد و سینه‏ ها را مالامال از حسرت می‏کند ـ آن هنگام که که فرمودی: «سوگند به خدا، کسی که پیراهن خلافت را به تن پوشید، خود قطعا می‏دانست که موقعیت من نسبت به خلافت، موقعیت مرکز آسیاب به آسیاب است که به دور آن می‏گردد».
تو را، عاشقی می‏ بینم که می‏گدازد و می‏سوزد و می‏گوید. نهج البلاغه را که ورق می‏زنم قلبم فشرده می‏شود این‏جا واژه‏ ها از، بزرگی و مظلومی تو ضجه می‏زنند.
هر کلمه پتکی است که بر فرق بی‏ خیالی‏ هایم فرود می‏ آید. با هر واژه، عظمت تو... برایم مجسم می‏شود. تو را می‏بینم، که ایستاده ‏ای، چونان پدری دلسوز و مهربان... و باران یکریز مهربانی‏ هایت را بر سر این مردم ناسپاس فرو می‏ریزی... «من نگهبانی شما را در راه‏ های حق که در میان جاده ‏های ضلالت کشیده شده است، به عهده گرفته ‏ام، شما ای مردم! به وسیله ما دودمان محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله‏ و سلم ، از تاریکی ‏های جهل و فساد رها شده ‏اید و راه هدایت را در پیش گرفته‏ اید و گام بر فراز اعتلا نهاده ‏اید. شب ‏های تیره و تار جاهلیت را به وسیله ارشادهای ما پشت سر نهاده ‏اید تا فروغ بامداد اسلام بر عقل‏ ها و دل‏ های شما درخشید».
اشک‏ هایم می‏جوشند و از چشم‏ هایم قطره قطره فرو می‏ریزند، مگر یک انسان چقدر عظمت دارد؟! باور می‏کنم؛ تو همان هستی که کوچه‏ های کوفه را نیمه شب‏ ها، با انبان آذوقه ‏ای بر دوش معطّر می‏ساخت و بیداری در جانشان می‏ریخت... تو همان هستی که با آن دست ‏های آسمانی، که افلاکیان آرزوی بوسیدنش را دارند، لقمه در دهان پیرمرد نابینا می‏گذاشتی.
تو همان هستی که صورت بر تنور بیوه‏ زن می‏گرفتی...
تو کیستی؟! که عدالت هم از عدل تو، انگشت حیرت به دندان می‏گزد.
واژه واژه تو را می‏جویم. خود را به امواج کلمات می‏ سپارم؛ به دریای بی ‏انتهای نهج ‏البلاغه.
دامن روحم را پر از گوهر معرفت می ‏یابم.
با هر جزری، در بی ‏نهایت بزرگی ‏ات فرو می‏روم.
و با هر مدّی، در عمیق عظمتت، غرق می‏شوم.
ایستاده ‏ای؛ محکم و پا برجا...
استواری از شانه ‏هایت سرازیر می‏شود، صاعقه کلامت، می‏درخشد و می‏غرّد: «املاک مسلمانان را به آنان باز می‏گردانی... حتّی اگر مهریه زنان قرار گرفته باشد، حتّی اگر با آن اموال کنیزها خریداری شده باشند».
آه! علی ... علی ... علی!
تو هم‏چنان در وسط پرگار هستی، ایستاده ‏ای و آفرینش بر مدار وجودت پروانه‏ وار می‏چرخد. تو دوباره و هزارباره، بی‏ هیچ تکراری، متولد می‏شوی. برای تو هرگز آغاز و پایانی وجود ندارد. تو فراتر از ذهن روزگارانی و با هیچ زبانی تفسیر نخواهی شد.

خدیجه پنجی

نوشتن دیدگاه