تو را از غروب‏ ها پرسیدم، به خون نشست و پشت کوه‏ های شرمندگی پنهان شد. تو را از آسمان گرفته کوفه پرسیدم، بغضش ترکید و بر شانه‏ های سوخته نخل‏ ها فرو ریخت.
تو را از واژه ‏ها پرسیدم، آن‏قدر وسیع نبودند تا در واژه ‏ها خلاصه شوی.
می‏خواهم قلم را واسطه قرار دهم و تو را از نیمه شب‏ های کوفه و کوچه‏ های خاموش شهر بپرسم، وقتی که چشم‏ های اهالی، آن‏قدر کور شده ‏اند که وسعت دست‏ های تو را نبیند و زبان اهالی آن‏قدر لال شده است تا نتواند تو را فریاد بزند. من می‏خواهم دل گرفته ‏ات را از نخل‏ های سوخته باغ‏ ها بپرسم، از چاه ‏های تنهایی که سنگ صبور تو شدند.
و چ‏قدر سخت است برای تو که مردمِ شهر ریا، باورت نکردند و نفهمیدند تو را؛ آنها که خام اندیشانه عدالت را در جز تو می ‏جستند و شرافت را در درهم و دینار معاویه.
«نهج ‏البلاغه»، دریای تمام شدنی علم است و عمل؛ گنجینه کامل هدایت است و دریای پر تلاطم عرفان و مگر جز از ذهن زلال تو می‏تواند بتراورد؟!
و من می‏توانم واژه واژه، خط به خط، «انسان» بودن خودم را در «نهج ‏البلاغه» بیابم و زنگار دلم را با آب حکمت آن جلا بدهم.
امروز اگر بودی...

ابراهیم قبله ‏آرباطان

نوشتن دیدگاه