سال‏هاست بر ساقه ‏های شکننده امتحان خدا تکیه داده ‏ای ـ گریخته از خاکدان مردم خوار ـ . نفست، بوی شکوفه ‏های بالا دست می‏دهد.
در سرت، سودای پر کشیدن از این شاخساران بی ‏آرام. رها از این ثانیه‏ های بی‏ ستاره خاک، بال گشوده ‏ای تو را باکی از فرو ریختن در پیشگاه نور نیست. چفیه ‏ات را رها کرده ‏ای ـ پرندگی ‏ات را ـ انتهای جاده کجاست؟
تویی که از هر طرف، بر مدار گذشتن شتاب گرفته‏ ای و هزار ستاره بر طاقچه‏ های روحت می ‏درخشند.
تویی و هنوز صدای گام ‏هایت، خاکریزهای خاک را به زانو درمی‏ آورد.
تویی که چشم در چشم جبروت، گذشته ‏ای از خاک. فرازهای فریادت هنوز در رگ ‏های خاک جاری‏ست. شب، بر شانه‏ های زمین فرو ریخته است، اما تو پلک گشوده ‏ای در صبحی تازه.
فواره ‏های نور از چشم ‏هایت اوج گرفته‏ اند.
بهار از شاخه دستانت بالا رفته است.
هنوز شقایق‏ های سوخته، عطر نفست را در هوا می‏ پراکنند.
هنوز پلک ‏هایت، خواب‏ آشوب شب‏ های بی‏ ستاره است. هنوز ایستاده ‏ای؛ فراتر از مکان و زمان. شب، چون پنجره ‏ای تاریک، روبه ‏رویت باز و بسته می‏شود؛ اما تو رها به صبح می‏ اندیشی، چشم‏ هایت را برداشته‏ ای و به روشنی آسمان‏ها سنجاق کرده ‏ای، هولی از عبور در تو نیست. بال‏ هایت را گشوده ‏ای و هوا همچنان رقیق است. آن سوی عبور، پیراهنت را از غبار راه تکانده ‏ای.
پاره ‏های استخوانت، یادگار حماسه توست؛ یادگار عبور سبزست، سبز آمدن و سرخ رفتنت. از پشت تمام پنجره‏ ها، نگاهت را می‏ بینم و بر شاخه ‏های بلند ابدیت، پرندگی‏ ات را.
سرنوشت چشم‏ هایت را به خورشید سپرده ‏ای ـ سفر به بارگاه نور ـ .
صدای رگبار گلوله، خواب خاک را می‏شکند.
پنجه‏ های جهان رهایم نمی‏کند تا در آسمان‏ ها بیابمت. تو از آسمان به زمین می ‏نگری و من از زمین به آسمان.
تو از افلاک به خاک و من از خاک به افلاک، شب، روی ذهن زمین شتاب گرفته است و صبح، در گودی چشم ‏هایت به سپیده نشسته است.
هنوز گرمی خونت، خاک را به تپش وا می‏دارد.

حمیده رضایی

نوشتن دیدگاه