پيمان دوم عقبه، زمينه هجرت پيامبر به يثرب را فراهم كرده است.
دين، جلو افتاده و رسول الله صلى ‏الله‏ عليه‏ و‏آله به دنبالش، قدم در وسيع ‏ترين مسير رسالت خويش گذاشته است.به دهكده «قبا» مى‏ رسد. آن سو در مكه، على عليه السلام در نقطه بلندى ايستاده و فرياد برآورده: «هركس نزد محمد صلى ‏الله‏ عليه‏ و‏آله امانت و سپرده ‏اى دارد؛ از من بگيرد».
و اين يعنى پيامبر به اين زودى‏ ها به مكه باز نخواهد گشت.
رنج و گنج
سيزده سال از بعثت گذشته. اگرچه آوازه اسلام و نداى وحى كه فطرت مردمان را مخاطب قرار داده بود، اهل مدينه را به دنبال رسول الله صلى ‏الله‏ عليه‏ و‏آله فرستاده، اما خوب مى‏ دانند كه راه سختى را برگزيده‏ اند. گنج هرچه با ارزش‏تر باشد، رنجش افزون خواهد شد. حال آنكه انصار مدينه، گران‏بهاترين گنج هستى را طلب كرده ‏اند.
برادرى
ياران صفه، اصحاب عاشقى ‏اند كه دعوت اسلام را با همه هستى خويش لبيك گفته ‏اند. هجرت، ميلاد اعتقادى راسخ در حمايت از پيامبر است و در اين مجال، مهاجر و انصار، هر دو روزهاى تولد درون خويش را سپرى مى‏ كنند. وقت آن است كه رسول خدا صلى ‏الله‏ عليه‏ و‏آله ، ميان دو بال اسلام، مهاجر مكه و انصار مدينه، عقد اخوت جارى كند. همه را با هم برادر كند و خود را با على عليه ‏السلام كه مثل هارون است نسبت به موسى عليه ‏السلام !
مبدأ تاريخ
هجرت، مرحله شكوفايى نهال دين در مزرعه تاريخ است. كدام دليل جاودان‏تر از اين مرحله براى انتخاب مبدأ تاريخ و كدام تاريخ، عميق ‏تر از يگانگى دو قوم در حمايت از آيين خداوند در زمين؟! هجرت، نقطه عطف قرآن است؛ نقطه پيوند تنزيل و عمل، نقطه وحدت دل‏ها با هم؛ وحدتى كه تفسير روشن توحيد است و توحيدى كه ريشه در عشق دارد.

محبوبه زارع

نوشتن دیدگاه