تا به حال نام یوم الهدم را شنیده‌اید؟ یوم الهدم یعنی روز ویران کردن. ..
در هشتم شوال سال 1344 هجری قمری پس از اشغال مکه، وهابیان به سرکردگی عبدالعزیز بن سعود روی به مدینه آوردند و پس از محاصره و جنگ با مدافعان شهر، سرانجام آن را اشغال نموده، مأمورین عثمانی را بیرون کردند و به تخریب قبور ائمه بقیع (علیهم السلام) و دیگر قبور هم چنین قبر ابراهیم فرزند پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) قبور زنان آن حضرت، قبر حضرت ام البنین مادر حضرت اباالفضل العباس (علیهما السلام) و قبر عبدالله پدر پیامبر (علیهما السلام) و اسماعیل فرزند امام جعفر صادق (علیه السلام) و بسیاری قبور دیگر پرداختند.
ضریح فولادی ائمه بقیع (علیهم السلام) را که در اصفهان ساخته شده بود و روی قبور حضرات معصومین امام حسن مجتبی، امام سجاد، امام محمّد باقر باقر و امام جعفر صادق (علیهم‌السلام) قرار داشت را از جا در آورده، بردند. اما این اولین حمله آنان به مدینه نبود.
آنان در سال 1221 هجری نیز یک بار دیگر به مدینه هجوم برده، پس از یک سال و نیم محاصره توانسته بودند آن شهر را تصرف کنند و پس از تصرف اقدام به غارت اشیای گرانبهای حرم پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و تخریب و غارت قبرستان بقیع نمودند.
طبق نقل تاریخی آن ها در این حمله چهار صندوق مملو از جواهرات مرصع به الماس و یاقوت گرانبها و حدود یکصد قبضه شمشیر با غلاف های مطلا به طلای خالص و تزیین شده به الماس و یاقوت و ... به یغما بردند. و این نیز نخستین حمله آنان به مقدسات اسلامی نبود.
صلاح الدین مختار نویسنده و مورخ وهابی در کتاب "تاریخ المملکة العربیة السعودیة کما عرفت" بخشی از افتخارات وهابیت در حمله به کربلای معلی را چینن شرح می دهد :
در سال 1216 امیرسعود در رأس نیروهای بسیاری از مردم نجد و حبوب و حجاز و تهامه و نواحی دیگر به قصد عراق حرکت نمود و در ماه ذی القعده به شهر کربلا رسید و آن را محاصره کرد. سپاه مذکور باروی شهر را خراب کردند و به زور وارد شهر شدند.
بیشترمردم را در کوچه و بازار و خانه‌ها به قتل رسانیدند و نزدیک ظهر با اموال و غنائم فراوان از شهر خارج شدند، سپس در محلی به نام ابیض گرد آمدند. خمس اموال را خود سعود برداشت و بقیه را به هر پیاده یک سهم و به هر سوار دو سهم قسمت کرد. (چون به نظر آنها جنگ با کفار بود)
عثمان بن بشر از دیگر مورخان وهابی درباره حمله به كربلا چنین می نویسد:
… گنبد روی قبر (یعنی قبر امام حسین علیه السلام) را ویران ساختند و صندوق روی قبر را كه زمرد و یاقوت و جواهرات دیگر در آن نشانده بودند، برگرفتند و آنچه در شهر از مال و سلاح و لباس و فرش و طلا و نقره و قرآن‌های نفیس و جز آنها یافتند، غارت كردند و نزدیك ظهر از شهر بیرون رفتند در حالی كه قریب به 2 هزار تن از اهالی كربلا را كشته بودند.
جالب این جاست كه مورخ مزبور نام كتاب خود را "عنوان المجد فی تاریخ نجد" گذاشته و از این وقایع به عنوان نشانه‌های مجد و شكوه و عظمت وهابیت یاد كرده است!
اما این فقط شیعیان و اماكن مقدسه آنها نبودند كه وهابیان آثار مجد و شكوه خود را در آن به نمایش گذاشته‌اند، مكه مكرمه و طائف نیز از حملات آنان در امان نماند.
"جمیل صدقی زهاوی" در خصوص فتح طائف می نویسد:
طفل شیرخواره را بر روی سینه مادرش سر بریدند، جمعی را كه مشغول فراگیری قرآن بودند كشتند، چون در خانه‌ها كسی باقی نماند، به دكان‌ها و مساجد رفتند و هر كس بود، حتی گروهی را كه در حال ركوع و سجود بودند، كشتند. كتاب‌ها را كه در میان آنها تعدادی مصحف شریف و نسخه‌هایی از صحیح بخاری و مسلم و دیگر كتب فقه و حدیث بود، در كوچه و بازارافكندند و آنها را پیمال كردند.
سرزدن این قبیل امور از پیروان محمد بن عبدالوهاب شگفت نیست! تابعان كسی كه همه مسلمانان را كافر و مشرك می دانست و مكه و مدینه را قبل از آنكه به دست وهابیان بیافتد، دارالحرب و دارالكفر!می دانست. در كتاب "الدررالسنیه" می خوانیم:
وی (محمد بن عبدالوهاب) از صلوات بر پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) نهی می‌كرد و از شنیدن آن ناراحت می‌شد. صلوات فرستنده را اذیت می‌كرد و به سخت ترین وجه مجازات می نمود.
حتی او دستور داد مرد نابینای متدینی را كه مؤذن بود و صوت خوشی داشت، چون به حرف او گوش نداده، بر پیامبر صلوات فرستاده بود، به قتل رسانند. بسیاری از كتب مربوط به صلوات بر پیامبر (صلی الله علیه و آله) را به آتش كشید و به هریك از پیروانش اجازه می داد قرآن را مطابق فهم خود تفسیر كند.