شیخ صدوق (رضوان الله تعالی علیه) روایت کرده است:
حَدَّثَنَا أَبِي رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ قَالَ حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى وَ مُحَمَّدُ بْنُ الْحُسَيْنِ بْنِ أَبِي الْخَطَّابِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي نَصْرٍ الْبَزَنْطِيِّ قَالَ سَمِعْتُ الرِّضَا علیه السلام : يَقُولُ‏ مَا زَارَنِي أَحَدٌ مِنْ أَوْلِيَائِي عَارِفاً بِحَقِّي إِلَّا تَشَفَّعْتُ فِيهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ.
بزنطى (رضوان الله علیه) گفت که شنيدم امام‏ رضا علیه السلام می‌فرمود:
مرا احدى از دوستانم با معرفت به حق من زيارت نكند جز آنكه شفاعت پذير اويم در قيامت.
امالی شیخ صدوق، مجلس ۲۵، حدیث ۴، صفحه ۹۵، چاپ موسسه الاعلمی للمطبوعات