مفضّل بن قیس می گوید: خدمت امام جعفر صادق علیه السلام رسیدم، مشكلاتم را در میان گذاشتم و تقاضاى دعا كردم.
امام علیه السلام به كنیز خود فرمودند: كیسه ای را كه ابوجعفر براى ما فرستاده بیاور.
كنیز كیسه را حاضر كرد.
آن‌گاه به من فرمودند: در این كیسه، چهارصد دینار هست. در رفع مشكلات خود صرف كن.
عرض كردم: یابن رسول الله! قصد من این نبود، بلكه می‌خواستم دربارهام دعا كنى.
فرمود: البته دعا هم می‌كنم، ولى همه مشكلات خود را به مردم خبر نده، زیرا نزد آنان کوچک مىشوى.
بحارالأنوار، علامه مجلسی، ج۴۷ ، ص۳۴