سیوطی از علمای بزرگ عمری می‌نویسد: هنگامی که حسین (علیه السلام) به قتل رسید گویی چرخش طبیعی دنیا هفت روز متوقف شد و خورشید به رنگ کبود بر دیوارها می‌تابید و ستارگان به هم می‌خوردند و روز قتلش روز عاشورا بود و خورشید در لحظه شهادتش کسوف کرد و افق‌های آسمان تا شش ماه بعد از قتلش قرمز شد سپس این قرمزی هنگام غروب خورشید به وجود آمد در حالی که قبل از این نبود و گفته شده روز عاشورا هیچ سنگی را در بیت المقدس برنداشتند مگر اینکه خون تازه زیرش بود و گیاهانی که در لشکر دشمنانش بود خاکستر شد و آن لشکر ناقة‌ای کشتند برای خوراکشان اما در گوشت ناقه شعله‌های آتش دیدند و مردی حرفی علیه حسین (علیه السلام) زد پس خداوند با ستاره ای از آسمان که مانند تیر به سمتش پرتاب شد چشمش را نابینا کرد.

تاریخ الخلفاء، تألیف سیوطی، صفحه 147،

ولما قتل الحسين مكثت الدنيا سبعة أيام والشمس على الحيطان كالملاحف المعصفرة، والكواكب يضرب بعضها بعضًا، وكان قتله يوم عاشوراء، وكسفت الشمس ذلك اليوم، واحمرت آفاق السماء ستة أشهر بعد قتله، ثم لازالت الحمرة ترى فيها بعد ذلك اليوم ولم تكن ترى فيها قبلها.
وقيل: إنه لم يقلب حجر بالبيت المقدس يومئذ إلا وجد تحته دم عبيط، وصار الورس الذي في عسكرهم رمادًا، ونحروا ناقة في عسكرهم، فكانوا يرون في لحمها مثل النيران، وطبخوها فصارت مثل العلقم، وتكلم رجل في الحسين بكلمة، فرماه الله بكوكبين من السماء فطمس بصره.