دیر به خانه بر می‏گردم.
سر راه باید سری به بنفشه یتیم‏ خانه همسایه بزنم؛
می‏ترسم دوباره پنجره باز مانده باشد و تمام یاس ‏های پستوخانه پشت محراب، سرما خورده باشند.
بوی عطسه ‏شان، خواب را از سر کوچه پرانده.
شاید هم گذرم به غروب آن جمعه باران‏ریز بیفتد
و به بیوه بید مجنون که سراغ گور ناشناسی را می‏گیرد،
کوچه متروک پشت نخلستان را نشان دهم.
بعد از آن، به رسم ستاره هر شب
نرسیده به حوالی آواز علاقه
راه را کج می‏کنم
به سمت آن آرمیده هزار بوسه بی‏وقت
دو رکعت گریستن سر بر خشت بی‏چراغ
برای این دو دیده بی‏خواب، واجب است.
پیش از آنکه به آن دقیقه موعود برسم،
آن رشته چهار «قُل» بافته شده به تسبیح مادرت را
بر گردن بابونه بادیه مجاور می‏اندازم
تا از دست‏ خط لرزان باد نترسد.
کمی مانده به جانب نماز صبح
باید کسی را که پشت به قبله خوابیده
بیدار کنم.
چند شب است که خواب می‏بینم
در سایه ‏روشن مزاری ناشناس
در همان دوردست ناپیدای گریه‏ های این سال‏ها،
زنی مرا به سوی خود می‏خواند؛
زنی که روزی او را میان مغازله آتش و خون
در پشت در باغ گم کردم.
گفته بودم که دیر به خانه بر می‏گردم
و شاید هرگز!

نزهت بادی

نوشتن دیدگاه