سحر، آغشته به خون و سراسیمه، به سمت محراب دویده است.
محراب، با نغمه‏ هایی از سر جدایی، گوشه‏ ای بی‏ هوش افتاده است.
نخلستان‏های غربت نیز هم ‏آوا با ناله ‏های سجاده، مویه می‏کنند.
کوفه، رو به تنهایی می‏رود و زخم ‏ها می‏مانند تا هر کدام، پرسشی باشند برای روزهای نیامده و انسان‏های در راه.
در چند سطر غربت آیا؟
بیایید بنگرید و خون بگریید، که این پاسخ هدایتگریِ بزرگ‏مرد تاریخ است، فرق شکافت ه‏ای خون ‏آلود بود، با رکعاتی ناتمام از عشق. این تصاویر، اشاراتی دارد که قصاید بلندبالا هم نمی‏توانند بسرایندش.
شگفت نیست؛ این صدای زخمی نماز است. بر اصل نماز ضربه زده اند. دیباچه ‏ای که در کعبه شکل گرفت، اینک در محراب، رنگِ سرانجام گرفته است. اما چرا چنین؟
... کوفه را تنها در چند سطر غربت نمی‏شود اشک ریخت.

محمد کاظم بدرالدین

نوشتن دیدگاه