امشب، زمین نظاره ‏گر اشک‏ های مهتاب است و فردا آفتاب مویه می‏کند، در خویش می‏شکند، پژمرده می‏شود.
امشب، زمین سیاه ‏پوش غمی سرخ است و فردا سیل ناله‏ ها در همه سو پیداست. امشب، دل آسمان گرفته است و آرامش از همه جا رخت بربسته و فردا، توفان سهمناک حادثه ‏ای تلخ، دل‏ های مؤمنان خدا را سخت می‏لرزاند. فردا برکه دل‏ها، سرشار از اندوه می‏شود و دیدگان سرخ عاشقان حق، پر از درد فراق می‏شود.
فردا، قاصدک‏ ها هم دیگر خبری از شادمانی و سرور زمزمه نمی‏کنند و همه جا و همه چیز رنگ ماتم و عزا می‏گیرد.
آری! این همه سوگ و ماتم در سوگ «مرتضی» است. ای آسمانی‏ ترین عاشق حق! ای که نامت از نام خداست مشتق! ای پسر خانه خدا! در نگاه تو، آفتاب می‏خندید، صلابت مصطفی در تو بود، عشق با تو معنا می‏شد، مکه از تو شرف و عزت گرفت، مدینه به تو افتخار می‏کرد. برکت دستان مبارکت، پایگاه توحید را از لوث بت‏ ها پاکیزه کرد و خیبر کفر را بازوان الهی تو شکست. ذوالفقار تو، ستون فقرات ایثار و عشق و ایمان را راست نگاه داشت، عطر شب‏ بو و همیشه بهار در زمین پراکند و حقیقت راه چونان پیشانی آفتاب، برفراز کرد! ای اولین مدار ایمان! ای محور حق! ای همیشه همراه خدا! شمشیری که بر تو فرود آمد، جهان را سوزاند، عشق را یتیم کرد، ایمان را به سوگ نشاند و در جان ما، درد داغ ریخت.
ای پیشوای ما! ای پدر ایثار و ایمان! ای افتخار شهادت! یاد تو، نام تو و راه تو، سبزترین گل همیشه ‏بهار دل‏های مؤمنان است.

حمزه کریم خانی

نوشتن دیدگاه