غروب، در چشم‏ های تو معنا شد؛ وقتی از کودکان گریان کوفه دیده برگرفتی و جهان را در حسرت طلوع چشمانت حیران گذاشتی.
مولای من! پژواک قدم ‏هایت، هنوز گوش کوچه ‏های کوفه را می ‏نوازد. چاه ‏های کوفه، رود رود اندوه خود را جاری می‏کنند و چشمان منتظر کودکان کوفه، کوچه‏ ها را به دنبال تو می‏کاود. آه مولای من! دیگر در نخلستان، صدای روشن تو نیست؛ آن نجوای اهورایی که بهانه اتصال زمین و آسمان بود. پیشانی بلند میدان‏ های نبرد در حسرت دلاوری ‏های توست، مگر می‏توان بازوان مردانه تو را بار دیگر یافت. علی جان! محراب عبادت، بی‏ تاب ناله ‏های توست؛ کجاست طنین مناجاتت؛ مولای یا مولای...؟ کجاست لبخند زیبایت که جهان را زنده می‏کرد؟
کجاست چشمان همیشه بیدارت که سپیده ‏دم را هیچ گاه خواب‏ آلوده سلام نگفت؟ برخیز، حامی محرومان! برخیز، عدالت مطلق!
دستان توست که مرز بین حق و باطل را نشان می‏دهد.
بی ‏تو، معاویه ‏ها، خون اسلام را خواهند مکید.
چاه ‏های کوفه، انتظار دردهای ناگفته ‏ات را می‏کشند. برخیز! حسنین‏ ات منتظرند تا دوشادوش تو در کوچه‏ ها قدم بردارند.
برخیز؛ بگذار سلامت را بی‏ پاسخ بگذارند، مردان نامرد کوفه!
بگذار طعنه ‏ها چون خنجری به سویت پرتاب شود! مرو مولای من، مرو!

علی خالقی

نوشتن دیدگاه