بچه ‏های عزیز، امشب شب بیست و یکم ماه مبارک رمضانه؛ شبی که در آن بابای مهربان امام حسن علیه ‏السلام و امام حسین علیه ‏السلام و بچه‏ های یتیم شهر کوفه، به سوی خدا پرواز کرد. امام علی علیه ‏السلام که دو شب پیش، سر نماز توسط یک آدم بد به نام «ابن مُلْجِمْ» زخمی و مجروح شده بود، بعد از دو روز بستری شدن در خانه، حالش بهتر نشد و در یک چنین شبی، در 63 سالگی به شهادت رسید. این شب غم ‏انگیز را به شما بچه‏ های خوب تسلیم می‏گوییم.
«یادگار علی علیه ‏السلام»
بچه‏ ها، درسته که امام علی علیه ‏السلام از میان ما رفته و خودشون دیگه توی این دنیا نیستند، اما حرف‏ها و سخنانی که از ایشان به یادگار مانده، همیشه در بین ما هست و ما می‏تونیم با عمل کردن به اون‏ها، به خوشبختی برسیم. بعضی از صحبت‏ های ایشان در یک کتاب به نام نهج‏ البلاغه جمع شده که می‏تونید به کمک بزرگ‏ترها و معلم ‏های خوبتون از اون‏ها استفاده کنید تا همیشه در جادّه موفقیت و خوش‏بختی باشید.
«محبت امام علی علیه ‏السلام به کودکان فقیر»
امام علی علیه ‏السلام بچه ‏ها را خیلی دوست داشتند و به اون‏ها محبت می‏کردند. یک روز که هوا خیلی گرم بود، مردی از راه دور به دیدن ایشان آمد. او با خود، چند ظرف عسل و یک سبد انجیر آورده و آن‏ها را به امام علیه ‏السلام یه کرد. آن حضرت لبخندی زد و از او تشکر کرد. بعد به یکی از نزدیکان خود فرمود: چند نفر از یارانم را صدا بزن تا به این‏جا بیایند. وقتی آن‏ها آمدند، امام علی علیه ‏السلام فرمودند: «بروید و بچه‏ های فقیر را به این جا بیاورید.» بعد از مدتی یاران ایشان با چند نفر از بچه‏ های فقیر شهر که در سایه نخل‏ها بازی می‏کردند، از راه رسیدند. آن‏ها با پای برهنه و لباس سفید بلند و وصله دار، اطراف علی علیه ‏السلام حلقه زدند و غرق تماشای او شدند. امام هم لبخند زنان از آن‏ها استقبال کرد. بعد با مهربانی صورتشان را بوسید و ظرف عسل را جلو آورد و به بچه‏ ها تعارف کرد. بچه ‏ها هم با خوشحالی کنار ظرف عسل نشستند و مشغول خوردن شدند و بعد ازسیر شدن ،با نگاه ‏های تشکرآمیز از خانه کوچک حضرت بیرون رفتند.
«هدیه‏ ای به امام علی علیه ‏السلام »
بچه‏ ها، امشب که شب شهادت امام علی علیه‏ السلام است، ما می‏ توانیم در مجلس ‏هایی که توی مساجد یا جاهای دیگر برای ایشان برگزار می‏شود، شرکت کنیم، سینه زنی کنیم و به خوبی‏ های ایشان که توسط سخن‏رانان و مداحان بیان می‏شود، گوش دهیم. می‏تونیم امشب آن حضرت را با یک هدیه معنوی خوشحال کنیم؛ هدیه‏ ای مثل خواندن یک سوره کوچک قرآن یا ذکر یک صلوات و تقدیم آن به روح بزرگ امام علی علیه‏ السلام . می‏توانیم کتاب‏هایی را که درباره حضرت نوشته شده و مناسب ماست، مطالعه کنیم، تا با آن امام عزیز بیشتر آشنا شویم.
«شب سیاه»
آن شب، آسمانْ چادر سیاه ماتم به سر کرده بود. امام علی علیه‏ السلام مهمان دخترش ام کلثوم بود. بعد از خوردن افطاری، از اتاق بیرون آمد. به آسمان کوفه چشم دوخت و زیر لب آیه‏ های قرآن را زمزمه کرد. چهره زیبا و ریش ‏های سفیدش، در زیر نور مهتاب شیری رنگ می‏درخشید. کم کم مسافر خسته شب، کوله بارش را بر می‏داشت تا برود. امام علی علیه ‏السلام تصمیم داشت پیش از اذان صبح به مسجد برود. به هنگام خروج از خانه، مرغابی‏ هایی که در حیاط بودند، به صدا درآمدند و با منقارهایشان، گوشه لباس او را گرفتند. شاید مرغابی‏ ها هم فهمیده بودند که آن شب، شب آخر زندگی حضرت علی علیه ‏السلام است.
از خانه بیرون آمد، از دور مسجد کوفه را می‏دید یکه ساکت و خاموش در گوشه ‏ای نشسته بود و به او نگاه می‏کرد. به پشت بام مسجد رفت و و با صدای زیبای خود، اذان گفت تا وقت نماز را به مردم شهرش اعلام کند. بعد از اذان، او با سپیده دم خداحافظی کرد. از بالای بام پایین آمد و در محراب مسجد به نماز ایستاد. هنگامی که در رکعت اول سر از سجده بر می‏داشت «ابن ‏مُلْجِم» شمشیرِ زهرآلود خود را بر سر امام فرود آورد. امام علی علیه ‏السلام در حالی که خون سرش محاسن سفیدش را رنگین کرده بود، از ته دل گفت: «به خدای کعبه رستگار شدم».
«نان و گُل»
او دست‏هایی مهربان داشت
پروانه ‏ها را پر نمی‏داد
او شمع مردم بود و اشکش
بوی گل و پروانه می‏داد
او خوب بود، او نان خودر
با دیگران تقسیم می‏کرد
او با خدا بود و خودش ر
تنها به او تسلیم می‏کرد
نان و گُل و خواب و خدا ر
تنها برای خود نمی‏خواست
با این همه می‏دید بر خاک
مانند کوهی تک و تنهاست
او مثل خورشید جهان تاب
تا آخرین لحظه درخشید
تا این که جان خودش را هم
مانند نان خویش بخشید
محمد کاظم مزینانی
فرم نظرخواهی
سفید است

نوشتن دیدگاه