ناگهان برقی زد و بارانی از خون، آسمان محراب را جاری کرد؛ باران یکریزی که قرن‏ هاست چشمان عدالت خواه زمین را شعله ‏ور کرده است.
رمضان چهلم هجری، این ثانیه‏ های دهشتناک را خوب به خاطر دارد؛ لحظاتی که کوچه‏ های کوفه از بارقه‏ های آفتاب، تهی شد و آسمان و زمین، دست در گردن یکدیگر، فاجعه را گریستند.
علی رفت و این دو روزه پست دنیا را به طالبانش واگذاشت؛ او رفت و شهر، در غربتی جاویدان، روزهای سیاهش را به سوگ نشست.
چشمانت، خلاصه مهربانی بود
تو از تولد پروانه‏ ها می‏گفتی و بهاری که در رگ‏های عدالت جاری است.
پرهای زخمی سهره ‏ها را تحمل نداشتی و چهره پژمرده بنفشه‏ ها، دلت را می ‏آزرد. شبانه ‏های زیادی را در کوچه ‏های فقیر، به استمداد دست‏ های خالی پینه ‏بسته راه افتاده بودی. جانت با تپش ‏های قلب مظلومان، هماهنگ بود. چشمان رئوفت، خلاصه مهربانی بود و شانه‏ های پدرانه ات، میعادگاه نوباوگان اسیر در چنگال بی ‏پناهی.
تو آمده بودی تا جوان‏مردی، مانا شود و رفتی، تا درس آزادگی‏مان بیاموزی.
ای اتفاق سرخ! در هزار توی بی‏ رحم ظلم و جهالت، نفس ‏های پرتپش عدالتِ تو بود که سودجویان را عقب می‏راند. نامت، وجدان‏ های بیدار را به کرنش می‏خواند. نگاهت، قانون همیشه انسانیت است و کلامت، دریایی که صدف‏ه ای بی‏ شمارش، تا جهان باقی است، از مروارید راستی و عدل، بی ‏نیازمان می‏کند.
اگرچه نیستی، ولی هیچ دستی، از آسمان آبی کرامتت ناامید نیست. حضور قاطعت، پنجره‏ های زمین را آفتابی بی‏ بدیل است. بزرگت می‏داریم و ایمان داریم که «مرگ، پایان کبوتر نیست».
معصومه داوودآبادی

نوشتن دیدگاه