به عدالت سوگند که عدالت یعنی چشم ‏های تو.
عدالت را باید از چشم ‏های تو آموخت که سفره ‏های بی‏ نان را می‏فهمد، کلبه‏ های بی ‏تنور را نیز.
کوره آفتاب، تو را نمی‏سوزاند؛ دل تو را اجاق خاموش خانه ‏هایی می‏سوزاند که مردان‏شان، پا در رکابت شهید شده ‏اند.
تاریخ را به نظاره نشسته ‏ام؛ چه حسرت‏ ها که نخورده است! کیست که چون تو راضی نباشد دانه گندمی را از مورچه ‏ای برباید به ظلم؛ یا برادرش را حتی برگرداند به یأس؟!
دور و برت آکنده بود از جگرهای برشته؛ از نان و عسل؛ ولی تو سیر نخوابیدی.
علی، عین عدالت است
عدالت‏ات را می‏ بینم که به خون غلتیده است در محراب.
جهان، آبستن آشوبی دیگر است.
چه سرها که به تاراج نرفت؛ چه دل‏ها که به خاکستر ننشست؛ چه قدم ‏ها که در گل نماند؛ چون تاب عدالت تو را نداشتند! تنها خفاشان‏ اند که تاب آفتاب نیمروز را ندارند. مرنج... ! که «عین» علی علیه ‏السلام ، با «عین» عدالت یکی است؛ عدالت، عین علی علیه ‏السلام است.
مرنج ... ! اگر تمام قافله‏ ها را به شهادت تو گسیل داشته ‏اند، در برابر تمام دنیایشان بایست! دین تو یعنی این!
فریاد بزن!
جهان آبستن آشوبی دیگر است.
«از باغ می‏برند چراغانی ‏ات کنند    ***     تا کاج جشن‏های زمستانی‏ات کنند
پوشانده ‏اند صبح تو را ابرهای تار    ***      شاید به این بهانه که بارانی‏ات کنند»
هنوز دست‏ های کمیل هست که بگیری و شمه‏ ای از آنچه دیده ‏ای، باز بگویی.
عمار را بردند، مالک را بردند؛ ولی هنوز دست‏ های کمیل هست. شب‏ هایِ نیمه را قبضه کن! انسانیت نمرده، نفس می‏کشد هنوز؛ فریادت طنین می‏ اندازد در آفاق؛ تاریخ یعنی بسامد هزار بار فریاد تو؛ فریاد بزن؛ که تاریخ را به تکاپو واداری!
قَدرت را ندانستند
بستر، مرگ حقیرانه است برای تو... ؛ بایست تا نپندارند که به زانو درخواهی آمد!
بایست که عدالت، به تکیه تو می ‏ایستد. ای صدای عدالت انسانی! بایست و شانه نخل‏ ها را بچسب که صاعقه ‏ها پی در پی می‏ آیند؛ جمل، صفین، نهروان. باور کن که چاه می‏خشکد؛ دردهای تو سنگین اند و چاه ‏ها، دمل‏ های سر باز کرده زمین ‏اند؛ از غصه رنجی که می ‏بری!
قَدرت را ندانستند؛ قدر تو، در شب قدر معلوم می‏شود. گفته بودی که خواب دیده ‏ام؛ خواب دیده بودی که محاسن‏ ات از خون رنگین خواهد شد.
زندگی کوچک است برای تو؛ شهادت تو پایان نیست، آغازی است. شهادت، به بلندایت خواهد رساند و مظلومیت از آن پس به اوج خواهد رفت.
به حقیقت سوگند، که حقیقت یعنی دردهای تو... «علیٌّ مع الحق و الحقّ مع علیٍّ».

میثم امانی

نوشتن دیدگاه