همه دنیا، پشت این در نشسته و سر بر زانوی اندوه و بی‏ سرنوشتی خویش گذاشته.
همه دنیا، پشت این در، محزون گریه می‏کند و دعایی هراسان مدام تکرار می‏شود و آن سوی در، تمام آبروی زمین، زخمی و خسته، بر خاک افتاده؛ دریای بی‏کرانه‏ ای با رخساری پریده ‏رنگ، بی‏ تلاطم و آرام، در بستر کسالت، خمیده و کبوتر جانش، بین رفتن و ماندن، در هروله است.
این سومین شب است که خورشید، از کوچه‏ های کوفه دیگر عبور نمی‏کند.
این سومین شب است که تنور بیوه‏ زنان، خاموش مانده و رونق سفره ‏های یتیمی، تأخیر کرده است.
سومین شب است که محراب، بغض ‏آلود بوسه بر سجده ‏های عدالت نزده و سرنوشتِ ناتمامِ توحید، بلاتکلیف و دلواپس، پشت در این خانه نفس نفس می‏زند، تا مبادا نفس ‏های «او» تأخیر کند و زمین، بی ‏امیر و کوفه، بی ‏آبرو و امامت، بی‏ خطبه بماند.
نگذار عدالت، مدفون شود!
آه! به او بگویید سوسوی بی ‏رمق چشمانش را زمانه تاب نمی ‏آورد.
به او بگویید، یتیمیِ فراگیر، پشت دروازه ‏های زمان کمین کرده و منتظر است که تو نباشی، تا بر شانه‏ های زمین، آوار شود.
برخیز مرد! این بستر ناخوشی برازنده تو نیست. تو غیرت حماسه‏ های توحید و هیبت جانفشانیِ خداخواهی.
تو، گذشته نهروان و جملی... ؛ گذشته لیلة المبیت و صفین؛ گذشته «شقشقیه» و خیبر و «کمیل» و های های شب‏ های نخلستان.
برخیز «هل أتی»ی معصوم! نگذار که بی‏تو، «یُؤتُونَ الزَّکوةَ وَ هُمْ راکِعُونَ»، بی ‏مصداق بماند.
نگذار که بی‏ تو، عدل در زمین مدفون شود!
آه از فرق شکافته!
اشک‏ های کودکانه، پشتِ این درِ خاموش، کاسه‏ های شیر را به دوش می‏کشند و پدرِ بی ‏چون و چرای خویش را بی‏ سراغ مانده ‏اند.
کفش ‏هایی خسته و پیراهنی زمخت، دلتنگ ‏اند تا دوباره مثل تمام شب‏ های قدیم، عصمتی غریب را در هیئت مردی آسمان به دوش، به پس ‏کوچه ‏های نیمه‏ شب ببرند، تا نان و خرمایِ خانه‏ های بی‏ سفره را در رگ‏ های گرسنگی زمین جاری کند.
ولی دیگر نه چاه‏ های غریبستان، ناله ‏های حیدر را به آغوش می‏کشند، نه کودکانِ بی‏ سرپرست، بر شانه‏ های غریب کوفه، بازی ‏های سرخوشانه را لبخند می‏زنند.
آه از دستار زرد و فرق شکافته!
آه از تابوتی که بر شانه‏ هایی نامرئی، راه می‏ پیماید!
آه از لب‏ های پرهیز رمضان، که در سجده سحرگاهان، به خون نشست!
آه از پیشانیِ دریده‏ ای که شمشیرِ قاتل خویش را بر سفره اکرام می‏نشانَد!
آمدم، فاطمه مظلوم!
فاطمه علیه السلام ، چشم به راه است و دلواپس؛ با لبخندی که آغوش گشوده بر کبوتر جان علی...
آمدم فاطمه مظلوم من!
آمدم یا رسول الله؛ خسته و بی‏ تاب؛ خسته و دلزده از خاک؛ با سی سال غربت و تنهایی آمدم.
آه که دنیا، چه گذرگاه سختی‏ ست!
آه که کوچک‏ترین زخم دنیا، شمشیری بود که بر فرقم نشاند؛ که غم‏ های این سالیانِ مجبور، سهمگین‏ تر بود.
بگذار اهالی روزگار، پایان زمزمه‏ های شبانه را به عزا بنشینند!
بگذار داغ عدالت، بر دل ‏های شبزده بماند!
دیگر کسی نجوا نمی‏کند: «مَوْلایَ یا مَوْلایَ أَنْتَ الْمَوْلی وَ أَنَا الْعَبْد...»

سودابه مهیجی

نوشتن دیدگاه